Πόσο πολύ μου αρέσουμε.

Μας γουστάρω πολύ σαν λαό.Όχι,μη γελάτε,πραγματικά μας γουστάρω.Γουστάρω τον απίθανο τρόπο σκέψης μας,τον ωχαδερφισμό μας,την κλασική πεποίθηση οτι για όλα φταίνε οι άλλοι,από την οδήγηση μέχρι την κατάρρευση της χώρας,όλα οι άλλοι τα κάνουν λάθος,όχι εμείς.

Γουστάρω τη μνήμη χρυσόψαρου που έχουμε,την «επανάσταση του καναπέ»,το οτι νοιαζόμαστε για την πάρτη μας περισσότερο από οτι για το σύνολο.Ώπα,εδώ,πριν προλάβεις να διαμαρτυρηθείς αγαπητέ αναγνώστη,να σε παραπέμψω στις 10 διαφορετικές πορείες που λαμβάνουν χώρα κάθε φορά στο κέντρο,μια του «ΠΑΜΕ»,μια του «ΔΕΝ ΠΑΜΕ» κι από μια όλοι οι άλλοι,να σε παραπέμψω επίσης στις δεκάδες φορές που ξεκίνησαν μια απεργία (λέω τυχαία 2 κλάδους,το ίδιο συμβαίνει παντού) οι καθηγητές και οι δάσκαλοι και κατέληξαν να παραμείνουν ή οι πρώτοι ή οι δεύτεροι μόνοι τους,επειδή τα αιτήματα των άλλων καλύφθηκαν..

Γουστάρω όμως πολύ και το πολιτικό μας σύστημα.Γιατί ναι,πιστεύω οτι έχουμε το πολιτικό σύστημα που μας αξίζει.Και πριν προλάβεις να εναντιωθείς ξανά,αγαπητέ αναγνώστη,άσε με να σου εξηγήσω τι εννοώ..Αρχικά απολαμβάνω το γεγονός οτι η οργή μας φτάνει μέχρι την ώρα της κάλπης.Μου αρέσει οτι ψάχνουμε πάντα ήρωες που θα μας σώσουν..Σαν τον Παπαδήμ(ι)ο,σωτήρα αυτής της περιόδου,ή σαν το Σαμαρά,τον επίδοξο σωτήρα της επόμενης βδομάδας..Τι ποιόν Σαμαρά;Αυτόν που διέγραψε τη Ντόρα(άλλη θαυμάσια πολιτικό) επειδή ψήφισε το μνημόνιο 1 και 21 βουλευτές επειδή δεν ψήφισαν το μνημόνιο 2.Τον ίδιο Σαμαρά που πήρε 2 βουλευτές του «χέρι χέρι»οι οποίοι συμφώνησαν με τις θέσεις του,τις πιο πρόσφατες τουλάχιστον,γιατί στην αρχή θα ψήφιζε όχι κι ο ίδιος..(Ρε γαμώτο,κάτι νομίζω οτι θυμάμαι για «άκρα»,για «φασίστες» κλπ)Να μου πεις,εδώ ο Άδωνις(γνωστός και ως μπουμπούκος)δήλωσε Ν Δημοκρατία από παιδί και πήρε πίσω όσα τους καταμαρτυρούσε για χρόνια.Είχε βλέπετε καλό δάσκαλο στις κωλοτούμπες.Κομματικές γραμμές,διαγραφές των διαφωνούντων,ψήφος κατά συνείδηση σου λέει μετά.Ωραίες δημοκρατικές διαδικασίες από τους θεματοφύλακες του πολιτεύματος.Γι αυτό τους γουστάρω.Όπως γουστάρω τρελά και τον άλλο,που δεν πρόλαβε ο καημένος να διαβάσει το μνημόνιο όταν του το έφεραν να το υπογράψει..Υπέγραψε του είπαν,κι αυτός από καλή καρδιά υπέγραψε..Το καλύτερο όμως είναι η μνήμη μας.Η ίδια μνήμη που θα μας οδηγήσει σε 2 μήνες στις κάλπες για να ψηφίσουμε τους ίδιους 300,να τους αποθεώσουμε και μετά να αναρωτιόμαστε τι διάολο πήγε στραβά και ούτε αυτή τη φορά μας έσωσαν.

Advertisement

Fast Car.

You’ve got a fast car
I wanna a ticket to anywhere
Maybe we make a deal
Maybe together we can get somewhere
Any place is better
Starting from zero, got nothing to lose
Maybe we’ll make something
Me, myself, I’ve got nothing to prove

Να έχετε ένα όμορφο βράδυ…

Ο αχάριστος

Ο αχάριστος είναι ηθικός τραπεζορίχτης και δημόσιος αδικητής.

Λαβαίνει από τον ευεργέτη του την ευεργεσίαν και σε παρίστασιν ανταποδόσεως κάμνει ηθικήν χρεοκοπίαν και δεν πληρώνει.
Ή ακόμα χειρότερα ανταποδίδει κακόν!
Το ηθικό τούτο χρεοκόπημα ,συνιστάμενο σε φτώχεψη γενναίων αισθημάτων,καταβιβάζει τον αχάριστον παρακατου από τα χτήνη.
Και είναι ένα από τα τόσα που δείχνουν οτι ενώ εις τον άνθρωπον εδόθη η ύψωσή του έως εις τα υπερφυή όντα,
του αφέθη και η καταβίβασή του έως εις τα χτήνη και συχνά και παρακάτου ακόμη.
Πραγματικώς η ψυχή του αχάριστου δεν αξίζει την ψυχή του σκύλου.
Ο αχάριστος αδικεί την κοινωνίαν.
Την αδικεί,επειδή όπως ενεργεί επάνω εις το πνεύμα του ευεργέτου
σε τρόπον ώστε να τον αποθαρρύνει και να τον αποτρέψει από περαιτέρω πιθανές ευεργεσίες του και εις άλλα άτομα.
Είναι δε λυπηρόν οτι όσο μεγαλύτερη η ευεργεσία,
τόσο περισσότερο σπρώχνει τον ασυνείδητον ευεργετημένον εις την αχαριστίαν,
και τούτο κατά φυσικόν λόγον.
Η ευεργεσία επιβάλλει χρέος ανάλογο του μεγέθους της ώστε όσο μεγαλύτερο το χρέος,
τόσο δυσκολότερο να αποδοθεί.
Ακολούθως,εις την περίσταση,αμηχανία και ανάγκη ηθικού χρεοκοπήματος,προς αποφυγήν ανταποδόσεως.
Σε μια μου μεγάλη θυσία δια φίλον μου,σε δεινή περίσταση δική του κατ αντιπάλου του,
αυτός,ευθύς έπειτα,εις ομοίαν εδικήν μου περίστασην,με τον ίδιον εκείνον αντίπαλόν του,
ενώθηκε με αυτόν εναντίον μου!
Εφρικίασα,μα δεν εδιδάχθηκα.Και επειτ από χρόνους έκαμα και άλλην θυσίαν,
παραπλήσιαν εκείνης,δια άλλον φίλον,όστις και τούτος μου ανταπόδωσε απίστευτην αχαριστίαν.
Μα τότε η καρδιά μου επάγωσε και η αρχή η αποδιδόμενη στους Ιησουίτες
«non far del ben,per non aver del mal»
δεν μου εφάνη πλέον τόσον ειδεχθής όσο μου εφαίνετο πρώτα.
Πραγματικώς,είδα έπειτα και τρίτον φίλον σε δεινή κι αυτόν περίστασιν,
επικράθηκα δι αυτόν,αλλά τότε πλέον η φρόνηση,η αποχτημένη από την πείρα,
μ έκαμε να μην κινδυνέψω να αυξήσω τον αριθμό των αχαρίστων εχθετόμενος πάλιν.
Ιδού τα αποτελέσματα της αχαριστίας!
Δυσαρεστημένοι από τον αχάριστον,περιριζόμεθα σε μικρές ανούσιες χάρες,
αλλά τες θυσίες όπου είναι το άνοιγμα και διαπλάτωμα της καρδιάς μας,
η εγδήλωση και πραγμάτωση της αρετής,η ελπίδα και σωτηρία του εν ανάγκη πλησίον μας,
εκείνες ο αχάριστος τες αποθαρρύνει,τες παύει.
Έτσι,ο αχάριστος είναι δημόσιος αδικητής.

Ανδρέας Λασκαράτος «Ιδού ο άνθρωπος».

Μέσα από τα μάτια σου.

Για χρόνια είχα βάλει τον εαυτό μου σε μια διαδικασία ανόητη,που λίγο πολύ όλοι το κάνουν.Πάντα έπρεπε να είμαι όμορφη,καλοντυμένη,να προσέχω τα μαλλιά μου,τον τρόπο που μιλάω,πόσα θα πω,μην γίνω κουραστική,να δείχνω πάντα ευχάριστη,και όλα αυτά για να προσεγγίσω ή να κρατήσω κοντά μου εκείνον που με ενδιέφερε την κάθε στιγμή.Ανοησία θα μου πείτε,το γνωρίζω καλά,όμως πάντα ένιωθα την ανάγκη να μην δείχνω τα ψεγάδια μου στους άλλους..Γνώρισα ανθρώπους,άλλους τους ήθελα,άλλοι μου φαινόντουσαν αδιάφοροι,κάποιους τους κυνήγησα,πάντα στο ίδιο μονότονο σκηνικό..Όχι οτι δεν πέρασαν άτομα που θα νοιαζόντουσαν γι’αυτό που είμαι και όχι γι’αυτό που δείχνω,μικρή είμαι άλλωστε,ίσως απλά να μην τους πρόσεξα..

Μέχρι που άλλαξα ξανά πόλη,καινούρια σχολή,καινούρια ζωή,δεν ήταν η πρώτη φορά,απλά τώρα βρισκόμουνα εκεί που γούσταρα πραγματικά ή απλώς πάντα έτσι έλεγα..Ίδια σκηνικό,απλά αυτή τη φορά ήσουν εδώ,έγινες παρέα μου.Δεν σε γνώρισα χθες,όχι.Μετράς ήδη πολλά χρόνια στην ζωή μου,απλά μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω τόσο καλά..Ήξερα οτι με νοιάζεσαι,πάντα,απλά είχες κάνει πίσω γιατί εγώ επίμονα το απαίτησα.Με είδες να κλαίω,να γκρινιάζω για τηλέφωνα που ποτέ δεν έγιναν από την μεγάλη μου καψούρα,να περιφέρομαι αχτένιστη με αυτές τις μεγάλες φόρμες,να τρώω όσο μπορώ και μετά να χαπακόνομαι για το στομάχι μου που πονάει,να μετράω τις μέρες και τα λεφτά επίμονα για το πόσο θα με βγάλουν,όπως επίσης με είδες και στα καλά μου,με καμάρωσες και μου έδειχνες τον σεβασμό σου..Σε κάθε περίπτωση,πάντα είχες αυτό το βλέμμα,λες και σου έφτανε πάντα,οτι και να κάνω,όπως και να είμαι..

Πάντα έμοιαζα όμορφη στα μάτια σου,και έτσι οι μέρες περνούσαν,οι ώρες χάνονταν,κι εγώ πάντα με την ίδια απορία για το πως ένιωθες..Θα μου πεις,πάντα έτσι με έβλεπες,εγώ δεν κοιτούσα σε εσένα..Πέρασαν μήνες από όταν ήρθα,μιλώντας και κάνοντας παρέα καθημερινά..Μέχρι εκείνο το βράδυ,που όλα άλλαξαν,τη πρώτη φορά που σε είδα πραγματικά..Οι μέρες περνάνε,εγώ έμαθα να γελάω ξανά,να χαίρομαι,να απολαμβάνω,να μην φοβάμαι να είμαι εγώ,να ανοιχτώ,να ζήσω,να ερωτευτώ χωρίς να σκέφτομαι..Και τώρα,για πρώτη φορά,κατάλαβα πως αξία δεν έχει να βρίσκομαι κάπου όπου ο άλλος θα ενδιαφερθεί γι’αυτό που δείχνω..Αξία έχει να βρίσκομαι εδώ,όπως είμαι,οτι είμαι,και να απολαμβάνω κάθε στιγμή το ίδιο βλέμμα αγάπης,θαυμασμού και εκτίμησης,το δικό σου!

Φεύγω για μένα μια φορά.

…είναι η μεγάλη ώρα να πεις το μένω ή το ζω
στη πόρτα απλώνω τα χέρια και θα βγω…

Να έχετε μια υπέροχη μέρα…
Την καλησπέρα μου..

Για τον αδερφό μου.

Ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου να είσαι εσύ..Εσύ που τα πρώτα χρόνια της ζωής μας,τσακωνόμασταν συχνά-πυκνά,όπως όλα τα αδέρφια άλλωστε..Μαλλιά να τραβιούνται,τσιμπήματα,δαγκώματα,σφαλιάρες,δυο παιδιά σαν όλα τα άλλα..Μεγαλώνοντας,αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα πράγματα,ήσουν πάντα ο ήρωας μου,πάντα όταν κάποιος με πείραζε ήσουν εκεί,να με προστατεύεις..Από χαζά σχόλια ενός συμμαθητή,μέχρι τα κακόβουλα σχόλια για την συμπεριφορά μου που ήταν απότομη απέναντι σε συγγενείς και γνωστούς..

Τα χρόνια πέρασαν,και ξαφνικά ένας καφές,έγινε στα μάτια μου ο χειρότερος εφιάλτης.Γύρισες ανήμπορος να περπατήσεις,παρακαλώντας για λίγη βοήθεια,πονούσες,το κεφάλι σου έλεγες θα σπάσει..Όλα έγιναν γρήγορα,ασθενοφόρο,γιατροί από πάνω σου,κι εγώ να βουλιάζω αργά στους φόβους μου..Ένα δεν ξέρουμε αν θα φτάσει ακούστηκε.Και άλλο ασθενοφόρο.Ένιωθα το φόβο σου..Περάσαμε δυο βδομάδες στο νοσοκομείο θυμάμαι..Άγχος,ζαλάδες,εξετάσεις, αϋπνία,όμως τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα πέρασαν,θα γινόσουν καλά..Πόσος πόνος φωλιάζει εκεί μέσα..Γυρίσαμε,έχασες φίλους,σταμάτησα μαθήματα,αλλάξαμε,δύσκολος χρόνος..Οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου,στιγμές που πάντα θα κουβαλάω,ποτέ δεν θα ξεχάσω..Από τότε,εσύ επανήλθες πλήρως,κι εγώ συνέχισα,αναζητώντας τρόπους να σε βλέπω καλά,χαρούμενο,να κάνεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν,να κάνεις σπουδαία πράγματα στη ζωή σου,πράγματα που αξίζεις και πάντα πίστευα..

Ξέρω καλά πως μερικές φορές θυμώνεις,κουράζεσαι,δεν αντέχεις άλλο,είμαι δύσκολος άνθρωπος,όλοι το γνωρίζουμε αυτό χρόνια τώρα..Μα όπως και να έχει,θέλω να ξέρεις πως σαν και εσένα,δεν έχω τον ίδιο μου τον εαυτό,και πως οτι και να κάνω ή να πω,είναι γιατί πιστεύω σε εσένα,στην ευτυχία σου,και δεν θέλω με τίποτα να συμβιβαστείς με μετριότητες στην ζωή σου απλά και μόνο από εγωισμούς και πείσματα..Να θυμάσαι πως οτι και να γίνει,θα είμαι εδώ,να σε στηρίζω,να σε αγαπάω,και πως μέρα με τη μέρα θα κάνω τα πάντα για να διεκδικώ ένα δικό σου χαμόγελο..Αυτό μου φτάνει!

Επιβιώνοντας στην καθημερινότητα.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι ευνοϊκά για όλους..Έτσι και για εμάς,όπως υποθέτω και για πολλούς άλλους γύρω μου..Δεν παραπονιέμαι,σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα,το ξέρω,το βλέπω καθημερινά..Όμως είναι κρίμα τόσες οικογένειες να πονάνε και να υποφέρουν από όλη αυτή τη κατάσταση που υπάρχει..

Λεφτά δεν υπάρχουν,σε τέτοιο σημείο ώστε και τα πεντάλεπτα να έχουν την δική τους αξία,δουλειά,δεν το συζητώ,ολόκληρες οικογένειες να βασίζονται σε μεροκάματα και αν..Δεν στεναχωριέμαι για εμένα,φαντάζομαι θα επιβιώσω,ούτε ντρέπομαι να πω οτι σκέφτομαι και οτι ζω καθημερινά..Ίσα,ίσα είμαι περήφανη,τόσο για εμένα,που έμαθα να εκτιμάω οτι και αν μου προσφέρουν,όσο και για τους δικούς μου,που μέρα με την μέρα υποφέρουν για να μας προσφέρουν οτι χρειαζόμαστε..Ίσως τα λέω σε εσάς γιατί το blog έχει το προνόμιο να βασίζεται σε μια ανωνυμία.Κανένας σας δεν με γνωρίζει,υποθέτω ούτε θα με μάθει,οπότε μπορώ να εκφράσω με μεγαλύτερη ευκολία οτι νιώθω..Καλώς ή κακώς,η ζωή δεν είναι μόνο η αγάπη και ο έρωτας,όμορφα θα ήταν να μας απασχολούν μόνο αυτά και να τα συζητάμε μέρες ατελείωτες ,ιδανικό για μερικούς..Όμως υπάρχουν και άλλα,και για κάποιους ουσιαστικά θέματα..Η μέρα που θα έρθει,το φαγητό που θα έχει στο πιάτο του,τα τσιγάρα που θα θέλει,η θέρμανση που δεν έχει,το ενοίκιο που περιμένει,ο διαχειριστής που χτυπάει για τα κοινόχρηστα..

Σε κάποιους ίσως ήταν μόνιμο πρόβλημα,σε άλλους ίσως προέκυψε μέσα σε όλο αυτό το χάος,άλλοι είναι σε χειρότερη κατάσταση,μερικοί σε καλύτερη,και ορισμένοι δεν το έχουν καν αντιμετωπίσει ακόμη,και μακάρι να μην το κάνουν..Όσον αφορά όμως όσους το περνάνε,μακάρι μείνουν δυνατοί,ενωμένοι και να κάνουν οτι περνάει από το χέρι τους ώστε να ευχαριστούν και να ευγνωμονούν κάθε μέρα,ακόμα και γι’αυτά τα λίγα που τους προσφέρονται..Όμορφο θα ήταν να είχαμε όλοι οτι χρειαζόμαστε ή οτι νομίζουμε πως χρειαζόμαστε,όμως όλοι έχουμε ανθρώπους που νοιάζονται για εμάς και αυτό τελικά είναι που έχει αξία,να μην τους χάσουμε ποτέ,γιατί για εμένα,αυτός είναι ο αληθινός πλούτος!

Yes I Do.

Καταπληκτικό κομμάτι από μια υπέροχη Ελληνίδα  ερμηνεύτρια..
 Καλό σας βράδυ..

Κυνηγώντας ανεμόμυλους.

Οι άνθρωποι πολύ συχνά χάνουμε τον εαυτό μας.Χάνουμε την πορεία,ξεχνάμε τον προορισμό μας και μπερδευόμαστε με παραδρόμους,αντί να μένουμε στο δρόμο που μας οδηγεί στο στόχο μας.Έχουμε την τάση να ξεχνάμε τα σημαντικά πράγματα και να σταματάμε να τα ξεχωρίζουμε από τα ασήμαντα τα οποία ανάγουμε σε ουσιώδη και τους δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από αυτή που κανονικά έχουν.Όλοι το κάνουμε αυτό,κι ας είναι λάθος..

Το πρόβλημα είναι οτι ποτέ όσο είμαστε στο φαύλο αυτό κύκλο δεν το καταλαβαίνουμε..Κάπως έτσι καταλήγουμε να δίνουμε αξία σε ανθρώπους που δεν έχουν (επειδή έχουν στα μάτια μας) και ίσως να απομακρύνουμε ανθρώπους που όντως έχουν κάτι να μας πουν.Αυτό όμως σημαίνει οτι αντί να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας όπως είναι,με τα μάτια μας,εμείς τα αντιλαμβανόμαστε με τη φαντασία μας..Όλο αυτό πάντα μου θύμιζε κάτι από Δον Κιχώτη,τον ιδαλγό,που ξεκίνησε με τον βοηθό του Σάντσο Πάντσα,να γυρίζει τον κόσμο διορθώνοντας τις αδικίες και φέρνοντας την ειρήνη..Ή τουλάχιστον αυτό πίστευε..Κατέληξε να κυνηγάει ανεμόμυλους,επειδή στα μάτια της φαντασίας του ήταν γίγαντες οι οποίοι είχαν σκοπό να καταστρέψουν αυτά που ο ίδιος προστάτευε..Με τη φαντασία του λοιπόν είχε δημιουργήσει τους εχθρούς που έδιναν νόημα στα όσα έκανε ο ίδιος..

Το να βλέπεις με τα μάτια της φαντασίας σου και να δημιουργείς ήρωες και πριγκίπισσες εκεί που δεν υπάρχουν μπορεί να είναι το ίδιο καταστροφικό..Κι όπως ο Δον Κιχώτης που τραυματίστηκε από τη μάχη με τους ανεμόμυλους,να τραυματιστείς κι εσύ από το κίβδηλο δημιούργημα της φαντασίας σου..Καταστροφικό,ναι.Αναπόφευκτο όχι..Αρκεί να ξέρεις να ξεχωρίζεις,να καταλαβαίνεις την πραγματική αξία κάθε κατάστασης και κάθε ανθρώπου.Έχουμε την τάση να καταλαβαίνουμε αυτά που θέλουμε να καταλάβουμε και να βλέπουμε αυτά που χρειαζόμαστε..Όμως,αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξουμε..Στο κάτω κάτω μιλάμε για επιλογές που αφορούν τη δική μας ζωή κι ευτυχία..

Don’t leave me this way.

Oh, And baby my heart is full of love and desire for you
So, come on and do what you’ve got to do
You’ve started a fire down in my soul
Now it’s burning out of control.

Καληνύχτα σε όλους
και μακάρι η αγάπη να γεμίζει τη ζωή σας..