Να ζείς,να αγαπάς,να μαθαίνεις…

» Όταν γελάς, κινδυνεύεις να περάσεις για χαζός¨
Και τι με αυτό ; οι χαζοί διασκεδάζουν πολύ!
«Όταν κλαίς, κινδυνεύεις να περάσεις για συναισθηματικός».
Και βέβαια είμαι συναισθηματικός. Μου αρέσει. Τα δάκρυα βοηθάνε.
«Όταν ανοίγεσαι στον άλλο, κινδυνεύεις να μπλεχτείς»
Ποιός λέει οτι το μπλέξιμο είναι κίνδυνος; Εγώ θέλω να μπλεχτώ.
¨Όταν εκδηλώνεις τα συναισθήματα σου,
κινδυνεύεις να δείξεις τον πραγματικό σου εαυτό¨.
Και τι άλλο έχω να δείξω;
¨Όταν εκθέτεις τις ιδέες και τα όνειρά σου μπροστά στους άλλους,
κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αφελής¨
Α, μ έχουν χαρακτηρίσει πολύ χειρότερα από αυτό.
¨Όταν αγαπάς, κινδυνεύεις να μην στο ανταποδώσουν¨
Δεν αγαπώ για να μου το ανταποδώσουν.
¨Όταν ζεις, κινδυνεύεις να πεθάνεις¨
Είμαι έτοιμος για αυτό….
¨Όταν ελπίζεις,
κινδυνεύεις να απογοητευτείς,
κι όταν δοκιμάζεις,
κινδυνεύεις να αποτύχεις¨.
Ναι, αλλά πρέπει να ρισκάρεις,
γιατι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στη ζωή είναι να μην ρισκάρεις τίποτε.
Ο άνθρωπος που δεν ρισκάρει τίποτε, δεν κάνει τίποτε, δεν έχει τίποτε, δεν είναι τίποτε. Μπορεί να αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη,
όμως δεν μπορεί να μάθει και να νιώσει και να αλλάξει και να αναπτυχθεί
και να αγαπήσει και να ζήσει.
Δεμένος με τις βεβαιότητές του είναι ένας σκλάβος.
Έχει παραιτηθεί από την ελευθερία του.
Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος!

Από το βιβλίο »Να ζεις,να αγαπάς και να μαθαίνεις» του Λεο Μπουσκάλια

Ησυχία!

Η μέρα δεν ξεκίνησε καλά,με πλάκωσε το πάπλωμα(γι ακόμη μια φορά),το ρολόι ήδη έδειχνε 15:00 και ένα σήμερα δεν θα κοιμηθώ πάλι στις 8:00 ακούστηκε..Νεύρα,πολλά,ούτε το ξυπνητήρι δεν άκουσα σήμερα..15:00 η ώρα και επισκέψεις που ποτέ δεν ζήτησα ήρθαν να μου κάνουν κατάληψη στο ίδιο μου το σπίτι..Κι άλλα νεύρα,μια βδομάδα είναι,δεν θα περάσει?Ένα »Γεια σου τι κάνεις» ήταν αρκετό και μετά χώθηκα στο μπάνιο..

Άσχημα να νιώθεις ξένος στο ίδιο σου το σπίτι.Την αγαπάω την μοναξιά μου,μπορεί πάντα να γκρίνιαζα,μα πάντα την χρειαζόμουν.Πιέζομαι,με τις καταστάσεις,δύσκολα τα πράγματα και ζόρικα,με το σπίτι,με την γκρίνια,το διάβασμα..Ίσως όπως λέει και ο Κων. έχω πάρει επάνω μου πράγματα που δεν θα έπρεπε.Μπορεί να έχει δίκιο..Δεν ξέρω.Ίσως μου χρειάζεται λίγος καθαρός αέρας..Μου αρέσει να βοηθάω,το χαίρομαι,μα δεν αντέχω να μην το εκτιμάει κάποιος..Με κουράζει,με εξαντλεί.Δικοί μου άνθρωποι,αύριο θα το έχω ξεχάσει,το ξέρω..Θέλω απλά να γυρίσω σπίτι να ηρεμήσω..Εξεταστική όμως στην μέση.Κι αυτή τώρα βρήκε?Το κεφάλι μου κάθε μέρα βουίζει,το στομάχι μου πάει να σπάσει..Και το διάβασμα σήμερα διαδέχεται ένα συμπονετικό »αύριο που θα είσαι πιο ξεκούραστη».Λαμπρά τα έχω καταφέρει,αν κάτσω δύο χρόνια κι εδώ,άθλος θα είναι..Αλλά ας μην τα λέω αυτά και φάω και κανένα χαστούκι,όχι τίποτα άλλο,το κεφάλι μου.Είναι και ο καιρός μουντός,κι αυτός τα νεύρα του θα έχει,μα πρέπει ως το βράδυ να βάλω το χαμόγελο μου και να κάτσουμε ως μια ευτυχισμένη παρέα.Πάλι καλά θα έχω και συμπαράσταση,όχι τίποτα άλλο,να ρίχνω και καμία ματιά απόγνωσης που και που..

Απορώ πως αντέχει κανείς να κλείνει τόσο σφιχτά τα μάτια του στην αλήθεια και να θέλει να καταστρέψει στην ουσία ακόμα και την ίδια του την ζωή,και όλα αυτά για κάτι τόσο συμβατικό..Μάλλον έχω κρύψει καλά τους συναισθηματισμούς μου..Ίσως,πάντα έτσι ήμουν άλλωστε..Ζούσα,άλλα πάντα ήξερα που και πότε θα κάνω πίσω,άκουγα..Άκουγα την καρδία μου,και ήξερα οτι πρωταγωνιστής στο δικό μου σενάριο θα είμαι εγώ,οφείλω να με εκτιμάω και όχι να αδιαφορώ για εμένα και το μέλλον μου,τις ανάγκες μου..Ασυνάρτητες σκέψεις,το ξέρω..
Όμως τώρα πρέπει να βάλω το χαμόγελο μου,η πόρτα άνοιξε..