Ένα παιχνίδι λίγο διαφορετικό..

Μετά την πρόσκληση της new girl on the blog

αποφάσισα να παίξω κι εγώ το παιχνίδι!

Αφού λοιπόν την ευχαριστήσω πολύ για την πρόσκληση,πάμε στις απαντήσεις!

Ποιο είναι το χρώμα των ματιών που σε συγκινεί περισσότερο;

Μμμμ,νομίζω το γκρι με συγκινεί περισσότερο από τα άλλα..

Αν χανόσουν φοβισμένος-η σ΄ένα δάσος, τι θα σκεφτόσουν (ή τι θα έκανες);

Αρχικά θα προσπαθούσα να βρώ την έξοδο του δάσους,

τον τρόπο να γυρίσω εκεί από όπου είχα ξεκινήσει..

Αν δεν τα κατάφερνα,σίγουρα θα έψαχνα ένα πρόχειρο καταφύγιο για να νιώσω

ασφαλής..

Αν είχες τη δύναμη να επηρεάσεις τον ήλιο…

θα τα έφερνες έτσι ώστε μόνο να ανατέλλει ή μόνο να δύει;

Ακόμα κι αν είχα αυτή τη δύναμη,δε νομίζω οτι θα άλλαζα κάτι..

Ένα πολύ γνωστό τραγούδι του Π Τερζή άλλωστε λέει,

σε τι χρειάζεται το φώς,αν δεν το πας σε μέρη σκοτεινά;;

Υπάρχει λόγος που τα πράγματα είναι έτσι..

Ένα παλιό τραγούδι (των Γιώργου Μουζάκη και Γιώργου Γιαννακόπουλου)

ρωτούσε «πού θα πάει τέλος πάντων η βαλίτσα»..

εσύ πού νομίζεις ότι πηγαίνει και πού θα φτάσει (η βαλίτσα);

Θέλω να ελπίζω πολύ μακριά,και κάπου που θα είναι πραγματικά όμορφα…

Ποιο μέσο μεταφοράς αγαπάς γιατί σου επιτρέπει να κάνεις όνειρα καθώς

ταξιδεύεις;

Το αυτοκίνητο..Ναι,σίγουρα το αυτοκίνητο…

Ποια είναι η ελπίδα που σε συντροφεύει;

Η ελπίδα του να έχουν υγεία οι δικοί μου άνθρωποι και όσοι νοιάζομαι..

Η ελπίδα να είναι πραγματικά καλά κι ευτυχισμένοι..

Μπορείς να ταιριάσεις μ΄ένα τραγούδι την κάθε μία εποχή του χρόνου;

Ναι,φυσικά..

Θέλεις να μου περιγράψεις το ωραιότερο μπαλόνι;

Το ωραιότερο μπαλόνι είναι το αερόστατο..Σε πάει πραγματικά μακριά…

Ποιος είναι ο καλύτερος συνδυασμός γεύσης παγωτού και πίνακα ζωγραφικής;

Νομίζω τα νυχτοπούλια του Χόπερ,με μαύρη σοκολάτα..

Τι σημαίνει για σένα..»βουτιά από ψηλά»;

Βουτιά από ψηλά σημαίνει βουτιά στο άγνωστο,

βουτιά χωρίς όρια,

βουτιά που δεν έχεις ιδέα που θα σε βγάλει…

Advertisement

Use somebody.

 You know that I could use somebody…
you know that I could use somebody…

Someone like you and all you know and how you speak
countless lovers undercover of the streets

Η πόλη,οι άνθρωποι,οι ρυθμοί,όλα φαίνονται διαφορετικά όταν…
όταν απλά είσαι εκεί που θέλεις…
Καλό βράδυ σε όλους! 

Για το Νταλάρα ρε γαμώτο.

Παρακολουθούσα με απορία τις εικόνες από τις συναυλίες του Γ. Νταλάρα,από καρέκλες εκτοξευόμενες εναντίον του,νεράντζια,μούντζες,γιαούρτια..Πράγματα που με οδήγησαν στο να κάνω 2-3 σκέψεις για το θέμα.Ένας τραγουδιστής υποτίθεται του λαού,ο οποίος δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται την εξαθλίωση που υφίστανται οι συμπολίτες του και να κάνει δηλώσεις περί εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας κλπ..

Πράγματι ο Νταλάρας προκάλεσε με τη δήλωσή του.Και δεν ήταν η πρώτη φορά άλλωστε,το ίδιο προκάλεσε και τότε που είπε οτι πήγε με το Ρέμο για να δει πώς κάνουν οι πιτσιρίκες,το ίδιο προκαλεί συχνά πυκνά..Συμφωνώ επίσης οτι πάνω στην αγωνία του να βγάλει λάδι τη γυναίκα του,εξάγνισε πλήρως τις πράξεις της..Ακόμα κι αν στο τέλος έκανε κάποιες δηλώσεις μεταμέλειας,το σημαντικό είναι οτι η άποψή του ήταν αυτή.Αρχικά λοιπόν,θεωρώ άθλιο το γεγονός ο τραγουδιστής όλων αυτών των επιτυχιών που μίλησαν για τα ίδια ακριβώς θέματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα να τα καπηλεύεται με αυτό τον τρόπο.Θεωρώ πραγματικά πολύ άσχημο να μην αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι συμπολίτες του.Όμως,ενώ κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω οτι το Νταλάρα δεν τον σέβομαι,δεν τον εκτιμώ,δεν τον συμπαθώ καν(σαν άνθρωπο,γιατί σαν τραγουδιστής είναι εξαιρετικός) νιώθω την ανάγκη να τον υπερασπιστώ.

Να υπερασπιστώ το δικαίωμά του να τραγουδήσει,να εκφραστεί..Χωρίς καρέκλες,γιατί αυτό επιβάλλει ο θεσμός της Δημοκρατίας..Και γιατί ρε μεγάλε,όπως και να το κάνουμε,εσύ γέμιζες το μαγαζί του κάθε βράδυ.Δε σου τα έκλεψε τα λεφτά..Κι ακόμα κι αν δεν τον αντέχεις,ούτε εγώ τον αντέχω άλλωστε,στείλτον στο σπίτι του με τον παραδοσιακό τρόπο,μην τον ακούσεις,μην αγοράσεις δίσκο του και μην πας στο μαγαζί του.Γιατί όπως και να το κάνεις,η καρέκλα και τον μειώνει και ΣΕ μειώνει..

Υ.Γ. Εξαιρετικός ο τρόπος που το χειρίστηκε επικοινωνιακά ο ίδιος..Αξιοπρεπής..
Υ.Γ.1. Φοβερός και ο Τζιμάκος εδώ.(στο 0.47)

Καινούρια ζάλη.

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
σε καίει σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δε θα βρίσκεσαι εδώ
κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη…

Ποιός έρωτας σε σπρώχνει πιο μακριά από δώ;
πες μου ποιό φόβο αγάπησες πάλι…
ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια.
Καλή νύχτα σε όλους!

Επιλέγω εμένα.

Αναρωτιέμαι αν γυρνώντας το χρόνο πίσω,θα έκανα τις ίδιες επιλογές,αν θα διάλεγα τους ίδιους ανθρώπους,αν θα πλησίαζα τους ίδιους φίλους,αν θα έκανα τα ίδια λάθη που έκανα μέχρι τώρα.Αν δηλαδή,τελικά μετάνιωσα για τις επιλογές μου.

Η αλήθεια είναι πως όχι,δε μετάνιωσα για κάτι,άλλες επιλογές με έβγαλαν σε καλό,άλλες πάλι όχι.Άλλες τις ακολούθησα με την καρδιά μου,και σε άλλες χρειάστηκε να βάλω όλο τον εαυτό μου για να σηκώσω το βάρος τους.Τι κι αν κάποια πράγματα έμειναν μισά;Μερικά δεν τα άντεξα,τα παράτησα,δεν κατάφερα ποτέ να τα ολοκληρώσω,όμως μέσα από αυτά έμαθα πράγματα για τον εαυτό μου,γνώρισα τις αντοχές μου,ίσως και να τις ξεπέρασα.Τι κι αν άτομα που ήλπιζα οτι θα έχω κοντά μου για μια ζωή με πλήγωσαν,με πρόδωσαν,με άφησαν μόνη μου,τελικά με βοήθησαν να κρίνω,να αναγνωρίζω και να διεκδικώ οτι πραγματικά αξίζω.Μέσα από τις επιλογές μου κατάφερα να σταθώ στα δικά μου πόδια και να μη χρειάζομαι μισά πράγματα για να πάω παρακάτω..

Συνειδητοποίησα πως αυτό που έχω ανάγκη είναι να τολμήσω να είμαι ευτυχισμένη και δε μετανιώνω για κάτι,όποια επιλογή κι αν έκανα,σε όποιο λάθος δρόμο κι αν οδηγήθηκα,κάθε μια είχε ένα κομμάτι μου,κάτι είχε να μου πει.Κάπου έπρεπε να με οδηγήσει και κάτι έπρεπε να πάρω..Άλλοι τις ονομάζουν εμπειρίες,άλλοι κλαίνε τη μοίρα τους για τις τυχόν λάθος επιλογές τους κι εγώ απλά λέω πως όποιες κι αν ήταν αυτές,οτι κι αν άφησαν πίσω τους,είτε καλό είτε κακό,η ζωή είναι γεμάτη από επιλογές και από εμάς τους ίδιους εξαρτάται,ποιοί είμαστε,τι θα κάνουμε,που βρισκόμαστε,πως σκεφτόμαστε,τι αισθανόμαστε και που τελικά θα πάμε.

Foolish Games

You’d teach me of honest things,
Things that were daring, things that were clean.
Things that knew what an honest dollar did mean.
I hid my soiled hands behind my back.
Somewhere along the line, I must’ve got
Off track with you.

Τόλμη,αυτό είναι που τελικά χρειάζεται η ζωή μας,
να μην μπλέκουμε σε ανόητα παιχνίδια,αλλά να προσέχουμε οτι έχει αξία,
τα καθαρά,τίμια πράγματα..και τελικά,την αγάπη…

Καλό βράδυ σε όλους!

Το παραμύθι τους.(4)

Και κάπως έτσι,οι μέρες περνούν.Τα 2 παιδιά έχουν αρχίσει να ξοδεύουν πολλές ώρες μαζί,να κάνουν πράγματα,να χρειάζονται το ένα την παρουσία του άλλου…Σιγά σιγά αρχίζουν να νιώθουν μια αμοιβαία έλξη,ένα ενδιαφέρον,που αν και ακόμα δεν το παραδέχονται,και οι δύο θέλουν να καταλήξει σε μια σχέση..

Ο Αντώνης νιώθει πράγματα που είχε ξεχάσει πως υπάρχουν,νιώθει θαυμασμό για την Άννα θαυμάζει το χαρακτήρα,την ευφυΐα της,το χιούμορ της,νιώθει τρυφερότητα,ασφάλεια,ηρεμία..Και η Άννα νιώθει κάτι που ενώ στην αρχή φοβάται πολύ να παραδεχθεί ακόμα και στον εαυτό της,στη συνέχεια αρχίζει να απολαμβάνει..Νιώθει λοιπόν πως ο Αντώνης αρχίζει σιγά σιγά να νικά τους φόβους της,οτι αρχίζει να τον ερωτεύεται (και το κυριότερο από όλα) να δένεται μαζί του.Οι ώρες μακριά του αρχίζουν να της φαίνονται ατελείωτες,δεν είναι λίγες οι φορές που κοιτάζει το ρολόι ανυπόμονα περιμένοντας να έρθει η ώρα που θα βρεθούν..Θαυμάζει σε αυτόν το σταθερό βλέμμα του,το πώς της χαμογελάει ακόμα κι όταν εκείνη γκρινιάζει,το οτι την παίρνει αγκαλιά να την ηρεμήσει όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά..Μέχρι που μια μέρα(μια μέρα που για πολλά χρόνια μετά θα αναπολούσαν με χαρά ,παρόλο που ακόμη δεν το ήξεραν) έλαβε από τον Αντώνη ένα τηλεφώνημα που τη γέμισε χαρά..»Άννα μου,οι γονείς μου θα λείπουν στο εξοχικό μας για το Σαββατοκύριακο.Τι λες να έρθεις να μείνεις εδώ;»Δε χρειάστηκε να της πει κάτι άλλο..Η ιδέα του να περάσει τόσο χρόνο μαζί του της φάνηκε υπέροχη,ήταν άλλωστε κάτι που από την πρώτη στιγμή επιθυμούσε.»Ναι,φυσικά,με μεγάλη μου χαρά»του απάντησε.»Πότε θέλεις να έρθω;»ρώτησε στη συνέχεια.»Παρασκευή βράδυ θα ήταν τέλεια» της είπε εκείνος..Έτσι κι έγινε.

Την Παρασκευή το βράδυ μετά από έναν αγώνα δρόμου που έκαναν για να είναι όλα έτοιμα(εκείνος να συμμαζέψει το χάος της εργένικης σοφίτας του,κι εκείνη να διαλέξει τα «τέλεια» ρούχα -τι πράγμα κι αυτό,τίποτα δεν έδειχνε επάνω της όσο όμορφο ήθελε,αναγκάστηκε να ψάξει τη ντουλάπα της αρκετές φορές μέχρι να αποφασίσει-)την περίμενε να του χτυπήσει το κουδούνι.Με το πρώτο χτύπημα ήταν στην πόρτα,της άνοιξε και την υποδέχθηκε με χαρά..Την οδήγησε στη σοφίτα για να αφήσει τα πράγματά της,και μετά στο κυρίως σπίτι για να της κάνει το τραπέζι,όπως της είχε υποσχεθεί..Έβαλαν ένα ποτήρι κρασί και κάθισαν δίπλα στο τζάκι που έκαιγε..Έκαναν πλάκα μεταξύ τους,μίλησαν για διάφορα πράγματα,όπως κάθε άλλη φορά,αλλά της Άννας της φαινόταν σαν κάτι να της έκρυβε,σαν κάτι να ήθελε να της πει,αλλά να το απέφευγε..Και ξαφνικά τον είδε να σοβαρεύει(κάτι που στην αρχή την ανησύχησε)»Άννα θέλω να σου μιλήσω για κάτι εδώ και μέρες,αλλά δεν ξέρω πώς.Φοβάμαι οτι μπορεί να με παρεξηγήσεις και να θυμώσεις μαζί μου.Και πίστεψε με,αυτό είναι κάτι που δε θα ήθελα με τίποτα» της είπε.»Ηρέμησε και πες μου τι συμβαίνει» του απάντησε εκείνη.»Να,είναι λίγος καιρός τώρα που δε σε βλέπω σαν φίλη μου,αλλά διαφορετικά.Περνάω υπέροχα μαζί σου,νιώθω οτι κάθε μέρα σε ερωτεύομαι περισσότερο και θα ήθελα να είμαι μαζί σου.Αν θα ήθελες κι εσύ φυσικά.Αν όχι,θα το καταλάβω.» «Φυσικά και θέλω,ηλίθιε,αλλιώς δε θα ήμουν εδώ.Ηρέμησε»του είπε σε μια φράση που σε ελάχιστες λέξεις έκρυβε όλα όσα ήθελε να ακούσει..»Φυσικά και θέλω» και τον φίλησε τρυφερά σε ένα φιλί που έκρυβε όσα δε χρειάζονταν να πουν.

-Τέλος(?)-

Τέλος,ή μήπως η αρχή;Νομίζω η αρχή της δικής τους ζωής.Κι επειδή τα αληθινά πράγματα δεν τελειώνουν ποτέ,νομίζω οτι αυτά τα 2 απιδιά θα μας απασχολήσουν πάλι,όταν θα έχουν κάτι να μας πουν..

Το παραμύθι τους.(3)

Ο Αντώνης λοιπόν,μια μέρα που για άλλο πράγμα ξεκίνησε και αλλού πήγε τελικά (κάρμα;μοίρα;ποιός ξέρει) γνωρίζει την Άννα..Έχει μόλις τελειώσει κάτι που ξεκίνησε με πολύ μεγάλες προσδοκίες και όνειρα,αλλά που τελικά δεν άξιζε.Καθώς γυρίζει στο σπίτι του λοιπόν,απογοητευμένος και στενοχωρημένος,συναντάει την Άννα,που προσφέρεται να του κάνει παρέα(μόνο παρέα παιδιά,μην το παρεξηγείτε.δε θα κάνουν τίποτα,εγώ το γράφω.-ή μήπως όχι;Μήπως το έγραψε η ζωή κι εγώ απλά σας το μεταφέρω;-θα με φάνε αυτές οι απορίες γαμώτο..).

Γνωρίζει λοιπόν την Άννα ,κι ο χρόνος σταματά σε εκείνη τη στιγμή.Όλα γύρω παγώνουν.Νιώθει βαθιά μέσα του οτι η Άννα είναι η εκλεκτή,είναι αυτή που θα τον κάνει ευτυχισμένο.Νιώθει,είναι σίγουρος δηλαδή,οτι η Άννα είναι η κοπέλα που όλα αυτά τα χρόνια έψαχνε..το γέλιο της είναι μαγικό.Όταν του χαμογελά,νιώθει οτι όλος ο κόσμος του γελά.Νιώθει οτι όλος ο κόσμος είναι δικός του.Όταν του μιλά είναι σαν να βγαίνουν μαργαριτάρια από το στόμα της.Δεν έχουν σημασία τα λόγια της,λόγια συμπαράστασης,τρυφερά,όμορφα,λόγια που θα έκαναν τον καθένα από εμάς να νιώσει τυχερός στο άκουσμά τους.Δεν έχουν σημασία όμως γιατί ο Αντώνης νιώθει τυχερός και μόνο που είναι με την Άννα και μιλάνε.Οι μέρες περνούν σιγά σιγά,ο Αντώνης με την Άννα έχουν αρχίσει να δένονται και να χρειάζεται ο ένας την παρουσία του άλλου,αλλά ο Αντώνης έχει να αντιμετωπίσει κάποια πολύ σοβαρά διλήμματα.Ξέρει οτι με την Άννα είναι ερωτευμένος.Ξέρει οτι η Άννα γι αυτόν δεν είναι σαν τις άλλες κοπέλες.Έχει αρχίσει μάλιστα να μιλάει στους φίλους του για εκείνη.Να τους την παινεύει.(παρόλο που ακόμα σε αυτούς αρνείται τα συναισθήματά του-πώς να τον καταλάβουν άλλωστε;- )Φοβάται από τη μια μήπως τη χάσει αν δεν της μιλήσει,αλλά από την άλλη μήπως παρεξηγηθεί και φύγει μακριά του αν το κάνει.

Κάθε μέρα που περνάει τα ερωτήματα τον βασανίζουν όλο και περισσότερο.Εσείς τι λέτε;Θα έπρεπε ή όχι να της μιλήσει ο Αντώνης;Τι;;;Δε σας είπα πώς βλέπει η Άννα τη γνωριμία τους;Αν σας το έλεγα καλέ,γιατί να συνεχίζατε την ανάγνωση;Θα σας πώ λοιπόν,θα σας πώ…Θα μάθουμε όλοι μαζί με τον Αντώνη(δε νομίζω να φοβηθεί τελικά.Φαντάζομαι οτι θα της μιλήσει.Δεν έχει να χάσει κάτι άλλωστε.και εξάλλου,πώς να συμβιβαστεί αν δεν προσπαθήσει για τον έρωτά του;;).

…συνεχίζεται…

Το παραμύθι τους.(2)

Η Άννα είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο(λες να μην είναι και να την έφτιαξε η φαντασία μου;;)Η Άννα λοιπόν είναι μια κοπέλα όμορφη,με πλούσια μακριά μαλλιά,έξυπνη,αλλά κυκλοθυμική (όπως οι περισσότερες κοπέλες).Είναι φοιτήτρια ΤΕΙ(όχι λογιστικής καλέ,τουριστικών επαγγελμάτων είναι).Το χαρακτηριστικό της γνώρισμα όμως είναι οτι βλέπει τα πράγματα θετικά,(πολύ θετικά παιδιά,σε σημείο που καταντά κουραστικό,αλήθεια).Σε κάθε τέλος βλέπει μια αρχή,σε κάθε άσχημο γεγονός βλέπει ένα θετικό,ναι,θα μπορούσε να δουλεύει για τη θετική ενέργεια του Γεωργαντά.

Η Άννα όμως στην προσωπική της ζωή είναι κάτι σαν τον Αντώνη.Μια κοπέλα που ενώ αξίζει πολλά,κανείς δε βρέθηκε να της τα δώσει.Έχει κάνει σχέσεις που συνήθως δεν άξιζαν,με αδιάφορους ανθρώπους,ανθρώπους που δεν είχαν να της προσφέρουν κάτι,αλλά εδώ και καιρό έχει αποφασίσει να μείνει μόνη της.Δεν πιστεύει στον έρωτα πια,βλέπεις.Δεν θέλει να δεθεί με κανέναν Ούτε να εμπιστευθεί.Δεν έχει περάσει και λίγα άλλωστε.Έχει στενοχωρηθεί,έχει πληγωθεί από ανθρώπους που δεν έπρεπε να βρεθούν στο δρόμο της και ως αποτέλεσμα κλείστηκε στον εαυτό της νομίζοντας οτι ποτέ δε θα ζήσει τον έρωτα που όλοι υμνούν.Τι κι αν μάταια οι φίλοι της προσπαθούν να της αλλάξουν γνώμη;Τι κι αν της λένε πως όλα αυτά θα γίνουν,θα τα ζήσει,οτι τα αξίζει και θα της τα φέρει η ζωή;Η Άννα έχει αποφασίσει να μην πιστεύει κανέναν και τίποτα από όλα αυτά,γιατί όταν δεν πιστύεις κάτι,δε μπορεί να σε πληγώσει η απουσία του.Σωστό;Λάθος,αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα που θα κάνουμε μια άλλη στιγμή,για να μην αφήσουμε και τα 2 παιδιά να περιμένουν..

…συνεχίζεται…

Το παραμύθι τους.(1)

Από σήμερα λέω να ξεκινήσουμε κάτι σαν παιχνίδι στο blog..Θα ξεκινήσουμε ένα κείμενο,(σήμερα δημοσιεύω το πρώτο μέρος) το οποίο θα εξελιχθεί σύμφωνα με τις δικές σας επιθυμίες..Όμως,τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς τη βοήθειά σας..Γι αυτό λοιπόν,θα περιμένω τις δικές σας προτάσεις σχετικά με τα 2 παιδιά(το ένα από αυτά θα σας το γνωρίσω σήμερα)και το ποιά θα είναι η εξέλιξη της ιστορίας τους.

Θέλω να σας γνωρίσω τον Αντώνη.Ο Αντώνης δεν υπάρχει.Είναι πλάσμα της φαντασίας μου.Ή μήπως όχι;Μήπως τελικά υπάρχει;Δεν ξέρω..Ο Αντώνης λοιπόν είναι περίεργος τύπος..Είναι απαισιόδοξος.Αλλά πραγματικά απαισιόδοξος..Δεν πιστεύει στα θαύματα(παρόλο που ελπίζει να του συμβούν),δεν πιστεύει όμως ούτε στον έρωτα.Αντιθέτως πιστεύει οτι προορίζεται να μείνει μόνος.Οτι δηλαδή δε θα γίνει κάτι που θα τον κάνει χαρούμενο..Παρόλο που το πιστεύει όμως,δεν παύει ούτε στιγμή να ελπίζει και να εύχεται για το αντίθετο.Γιατί,είπαμε,ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε,όλοι θέλουμε κάποια στιγμή να είμαστε ευτυχισμένοι.Κι ο Αντώνης είναι ένας από εμάς(ή μπορεί κι όλοι εμείς).

Ο Αντώνης λοιπόν,μέτριος μαθητής στο σχολείο,φοιτητής ΤΕΙ στη συνέχεια,κι απόφοιτος λογιστικής τώρα,περνάει το χρόνο του όπως οι περισσότεροι από εμάς.Ανάμεσα σε κοπέλες που δεν αξίζουν την προσοχή του,(αλλά που να βρεις καλύτερη παρέα Σάββατο βράδυ για ποτό),ανάμεσα σε φίλους,καφέδες,βόλτες,σεξ,παιχνίδια,μπάλα,γήπεδο κλπ.(Σας είπα,είναι ένας από εμάς).Ζει στην Αθήνα της οικονομικής κρίσης(παρόλο που θα μπορούσε να ζει και σε οποιαδήποτε πόλη της επαρχίας) και κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να ενισχύει το προσωπικό του εισόδημα..Κάπως έτσι περνά τον καιρό του.Μέρα με τη μέρα,σε αυτό το ατέλειωτο παιχνίδι που λέγεται ζωή.Γκρινιάζοντας γι ατην κοπέλα και τη σχέση που δεν έρχεται,βρίσκοντας παρέες,τρώγοντας,πίνοντας,βγαίνοντας και διασκεδάζοντας.Ώσπου,σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας γνωρίζει την Άννα.Τι;Δε σας μίλησα για την Άννα;Θα το ξέχασα μάλλον.Υπομονή όμως,όλα στην ώρα τους..Για την ώρα λέω να αφήσουμε τον Αντώνη να ξεκουραστεί!

..συνεχίζεται..