Γαμώ το σόι μου.

Ε ναι λοιπόν,μερικοί άνθρωποι μου προκαλούν αηδία.Το παραδέχομαι!Όχι,μη το μπερδεύεται,δεν είναι μίσος,είναι αηδία.Μερικοί άνθρωποι δεν αξίζουν ούτε να τους μισήσεις,απλά τους σιχαίνεσαι,να τους βλέπεις,να τους ακούς,να τους νιώθεις γύρω.Θα μου πείτε,επιλέγεις ποίον θα έχεις κοντά σου,τους υπόλοιπους απλά τους απομακρύνεις.Να όμως που μερικούς δεν είναι εύκολο,συγγενείς βλέπετε.Μεγάλο κεφάλαιο,και στην δική μου περίπτωση πολύ κακογραμμένο.Από την άλλη,μπορεί να είναι υπερβολική,κάθε οικογένεια έχεις και το δικό της αγκάθι.Όμως υποτίθεται,οι συγγενείς είναι δικοί σου άνθρωποι,αίμα σου.Τι καλά θα ήταν να ήταν όλα τόσο όμορφα,τόσο ιδανικά.

Από που να ξεκινήσω;Από το οτι μπορεί μια ολόκληρη ζωή να μεγαλώνεις με κάποιον,να τον θεωρείς ίσο με τον αδερφό σου,και τελικά,να σου την φέρνει με τρόπο που ούτε εχθρός να ήσουν;
Από την αχαριστία μερικών που σου γυρνάνε την πλάτη με την πιο ηλίθια δικαιολογία,ενώ εσύ δεν τους ξεχνούσες ποτέ;
Από τα λόγια;Λόγια που είπαν,που σου είπαν τρίτοι,που έτυχε να ακούσεις,ακόμα και από τον ίδιο σου τον αδερφό;
Από την ψευτιά,το δήθεν,το άψογο,το απόλυτο που προσπαθούν να σου περάσουν;Τη φαντασία;Την κοροϊδία του να κυκλοφορούν με mercedes,να μένουν στα Βόρεια Προάστια,και να χρωστάνε σε οτι πατάει και περπατάει..Αλλά τι σημασία έχει,θα σε δουν οι άλλοι.
Μανάδες που σε καταριούνται;ή πατεράδες που σε χτυπάνε;Και πόσα ακόμη!

Τι λυπηρό.Τι άσχημο να σε στηρίζουν ξένοι,άνθρωποι που δεν σε γνώριζαν μια ζωή,να σε εκτιμούν,να σου φέρονται σαν πραγματική οικογένεια.Και η πραγματικοί σου συγγενείς,αυτοί με σάρκα και οστά,να φαντάζουν τόσο κάλπικοι.Τελικά δεν τους σιχαίνομαι,τους λυπάμαι γιατί μερικοί δεν θα μάθουν ποτέ να αγαπάνε ουσιαστικά και δεν θα πάψουν ποτέ να σιχαίνονται αυτό που είναι.Γιατί εκείνοι που κρύβονται πίσω από ψεύτικες εικόνες,που δεν σέβονται καν την οικογένεια τους,δεν αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Advertisement

Αγάπα,ζήσε,μάθε.

Μιλώντας για σχέσεις,και για το πως θα «πρέπει» να είναι μια υγιής σχέση,-πρέπει,μεγάλη κουβέντα,πρέπει να είναι όπως νιώθουμε και ο καθένας όπως φαίνεται το νιώθει διαφορετικά-,ο Κων. ανέφερε πως κατά τη γνώμη του είμαι το ιδανικό άτομο να μιλήσω γι’αυτό.Εμπιστοσύνη που μου έχει και αυτό το παιδί,απορώ ώρες,ώρες.Δεν είναι και ο πιο αντικειμενικός κριτής,αλλά αυτό το ξέρει ήδη.Για την ακρίβεια εγώ θεωρώ οτι αγγίζω το άκρο της απάθειας,αυτό του μη μου μιλάς,μη με αγγίζεις,σε έχω χεσμένο,δεν καταλαβαίνεις οτι είσαι ανεπιθύμητος και αν δεν έχεις φύγει σε δύο λεπτά θα φας μπουνιά.Αν υποθέσουμε βέβαια οτι το άλλο άκρο για το οποίο μιλάμε είναι αυτό του κρέμομαι από πάνω σου,μη με αφήνεις και ο μοναδικός Θεός για τον δικό μου κόσμο είσαι εσύ.Ήδη ανατρίχιασα,κι εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε κι έτσι.Καλά,μη κοιτάς περίεργα,το παραδέχομαι,το έκανα αλλά ήμουνα μόλις 15,όσο να πεις μερικά ελαφρυντικά τα έχω.(ή έτσι με βολεύει να πιστεύω).

Αν εξαιρέσουμε τις κρίσεις ανεξαρτησίας και το βλέμμα είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης,έστω ο προτελευταίος,που συχνά πυκνά με πιάνουν,θα μπορούσα να πω οτι έχω απλοποιήσει ιδιαίτερα τα πράγματα μέσα μου όσον αφορά τις σχέσεις και το πως πρέπει να είναι ώστε να σου δίνει κι εσένα το δικαίωμα να διατηρείς τον εαυτό σου.Θα μου πεις,ο έρωτας παρασέρνει τα πάντα και αφήνεσαι,δεν διαφωνώ,μόνο που εγώ μιλάω για αγάπη.Πήδηξα ήδη ένα σκαλοπάτι καθώς φαίνεται.Άσε που τις ελάχιστες φορές που μου έτυχε,μετρημένες στο..ενάμιση δάχτυλο,ναι,έχω το δικαίωμα να μην τον μετράω ολόκληρο τον καριόλη,δεν ήξερε τι του γίνεται,(ακροδεξιός παιδί μου,τι να πεις),φάγαμε ώρες να αναλύουμε πότε με τον εκνευρισμένο Κων.,πότε με την Μαρίνα(θυμάμαι ακόμα και το κείμενο),και ποτέ δεν καταλάβαμε και τι έγινε!Ναι,τι λέγαμε,α!Τις ελάχιστες λοιπόν φορές που ένιωσα έτσι,το αποτέλεσμα ήταν να γίνω μέγας χορηγός στα Karelia,να πλησιάσω την κίρρωση του ήπατος(καλά υπερβολή,αλλά το έκανε πιο δραματικό.Ένα μπουκάλι κρασί τη μέρα ίσα που φέρνει την άνοιξη.Και με τέτοιο ιστορικό αλκοολισμού,φτηνά τη βγάλαμε σου λέω.),βέβαια ας το δούμε από την θετική του πλευρά,μεγάλωσε την κάβα μου,οπότε και μόνο γι’αυτό,αγαπάμε Βλάσση!Και από την πρώτη φορά(η ολόκληρη που λέμε),ο μεγάλος έρωτας,μου πρόσφερε μερικά ζευγάρια κέρατα,τι χαρά!

Ουφ,πολλά είπα και είμαι έξω από το θέμα,στα δικά μας.Γενικά,επιτρέψτε μου να πω πως πιστεύω οτι έχουμε,τις περισσότερες φορές τουλάχιστον,υπερεκτιμημένη την έννοια της σχέσης.Όχι οτι είναι ασήμαντο να υπάρχει κάποιος που θα μοιραζόμαστε στιγμές και που θα θέλουμε να είμαστε άψογοι απέναντι του,όμως πιστεύω οτι σε αυτή την υπερπροσπάθεια που κάνουμε ορισμένες φορές,χάνουμε την ουσία.Αγαπάμε και αντίστοιχα μας αγαπάνε γι’αυτό ακριβώς που είμαστε,για οτι τέλος πάντων εκπέμπουμε.Κι όμως, αγωνιωδώς κάνουμε μια προσπάθεια να μιλάμε καλύτερα,να αφοσιωνόμαστε περισσότερο και να βγάζουμε έναν εαυτό χωρίς ψεγάδια,χωρίς ελαττώματα,δείχνοντας οτι όχι μόνο δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας,όχι απλά δεν λέμε να καταλάβουμε πως αν κάποιος μας νοιάζεται είναι γιατί γουστάρει όλο το πακέτο,αλλά οτι για μας,η σχέση είναι καμένο χαρτί.Ναι,καμένο χαρτί γιατί φοβόμαστε και γιατί κρυβόμαστε πίσω από εικόνες.
Μεγάλο κεφάλαιο επίσης,η ειλικρίνεια.Αν μου πεις ψέματα,να γυρίσει ο κόσμος θα το μάθω.Αν το μάθω,θα το μετανιώσεις πικρά.Κάπου διάβασα,όχι οτι ήθελε και πολύ σκέψη να το καταλάβω και μόνη μου ή οτι δεν το είχα κάνει,αλλά μια πηγή δίνει πάντα λίγο κύρος,αν και δεν θυμάμαι που,οτι όποιος επιλέγει να σου πει ψέματα,όποια μορφή και αν έχουν,ο ψεύτης έχει ήδη καταδικάσει τον εαυτό του.Το πρόβλημα είναι στην τελική εκείνου που ψεύδεται,κρύβεται από την ίδια του την κρίση και την ίδια του την ευθύνη.Αυτό βέβαια δεν αλλάζει τα πράγματα,ακόμη σιχαίνομαι το ψέμα,όμως από την άλλη μου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβω αρκετά.
Τέλος,θα ήθελα να αναφερθώ στο σεβασμό.Όχι μόνο απέναντι στο σύντροφο μας και τις ανάγκες του,αλλά και απέναντι σε εμένα.Σεβασμό απέναντι στις απόψεις του,στην στάση ζωής του,στις υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις που υπάρχουν στην ζωή του,στον χρόνο του,στην διάθεση του,και κυρίως σεβασμό σε εμένα,σε αυτά που εγώ θέλω,ζητάω,χρειάζομαι.Απεχθάνομαι την εξάρτηση,τα άτομα που κρέμονται στους άλλους για να επιβιώσουν,και όλους εκείνους που ακόμη πιστεύουν οτι δεν το κάνουν.Προσωπικά,χρειάζομαι χρόνο,χώρο,αέρα να ανασάνω αλλά και να δω και τον άλλον να το κάνει.Σχέση σημαίνει χαρά,και χαρούμενος είσαι όταν δεν ξεχνάς οτι υπάρχεις,όταν δεν ξεχνάς τον εαυτό σου και όταν συνεχίζεις να τον μαθαίνεις,και για να τον ακούσεις οφείλεις πρώτα να τον σέβεσαι.
Ας το δοκιμάσουμε,και ίσως κάποια στιγμή να είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε,να αγαπήσουμε καταρχήν τον εαυτό μας,
οι άλλοι από αύριο!

Τη ζωή μου μέσα.

Αν σε γενικές γραμμές δεν πίστευα οτι έχω τα λογικά μου,θα έλεγα οτι μας έχουν κάνει μάγια.Μη γελάτε,ναι,μάγια!Αλλιώς δεν μπορώ να βρω εξήγηση για όλα αυτά που συμβαίνουν.Η πιο λογική εξήγηση που μπορώ να βρω είναι οτι μας έχουνε μουτζώσει,ή στη χειρότερη έχουμε σκοτώσει κάποιον και ήρθε η ώρα να το πληρώσουμε.

Εξοντωτικές μέρες.Εδώ και δύο μήνες γύρισα στο χωρίο μου γιατί αν δεν το έκανα,από οτι φαίνεται θα έτρωγα κατσαριδάκια(επειδή στην πολυκατοικία μου κάνουν και πολύ καλή απολύμανση,δεν το συζητάω), παριστάνοντας την Ταϊλανδέζα. Από τότε,όχι οτι πριν ήταν πολύ διαφορετική η κατάσταση,δεν περνάει μέρα χωρίς να γίνει κάτι,και όταν λέμε κάτι,σίγουρα δεν εννοώ κάτι καλό.Σηκώνομαι κάθε μέρα στις 09:00 για να διαβάσω μέχρι τη 13:00,και ξανά πάλι 16:00 μέχρι 21:00,Αυτά σε θεωρητική βάση.Στην ουσία τα γεγονότα με προλαβαίνουν.Δεν υπάρχει μέρα που να το τήρησα,ακόμη το παλεύω μπας και αλλάξει η τύχη μου.Αλλά δεν το βλέπω.Χρέη,ανεργία,χαρτιά,τηλέφωνα,λεφτά,και αυτά που μας χρωστάνε,δεν το βλέπω να τα παίρνουμε και ποτέ.Μην αναφέρω και με όσους μπλέκουμε,καθίκια μέχρι το κόκκαλο.θα μου πείτε,πολλοί είναι σε παρόμοια κατάσταση,αλλά εγώ μια χαρά τους βλέπω.Και την βόλτα τους θα πάνε,και ένα γαμημένο φαγητό έχουν να βάλουν στην κατσαρόλα.

Τραγικό πράγμα να φτάνει ο άλλος στα 57,να έχει ένα χρόνο για τη σύνταξη,να δουλεύει από τα 12,και να μην μπορεί πλέον να προσφέρει ούτε τα βασικά στην οικογένεια του.Βλέπω τον πατέρα μου και πραγματικά λυπάμαι,γιατί έχει φάει τη ζωή του,έχουν ματώσει τα χέρια του στη σκαλωσιά,δεν έχει εκμεταλλευτεί τίποτα για τον εαυτό του,έχει φερθεί σε όλους άψογα,έχει δώσει και την ψυχή του,και έχει φτάσει σε σημείο να μην μπορεί να πάρει ούτε αλεύρι για να έχουμε ένα κομμάτι ψωμί.Και πιστέψτε με,δεν υπερβάλλω,και δεν ζητάω να με λυπηθεί κανείς,αντίθετα,είμαι πραγματικά περήφανη για τους δικούς μου και για όσα κάνουν.Αυτό όμως που θέλω να επισημάνω είναι η κατάντια μερικών,που έφεραν ανθρώπους που δεν έφταιξαν σε τίποτα,σε τέτοιο άθλιο σημείο,απλά για να τα τρώνε μερικοί.Αλλά που θα πάει,ρόδα είναι και γυρίζει,και τελικά,αργά ή γρήγορα,ο καθένας παίρνει οτι αξίζει,δε μπορεί..

Χρόνια σου Πολλά.

Όπως βλέπεις δεν το ξέχασα..Και με κεράκι..
Και τώρα,κάνε μια ευχή….

Αγαπημένοι μου φίλοι,σήμερα έχει τα γενέθλια του ένα πολύ δικό μου άτομο..Ορισμένοι τον έχετε δει σε πολλά κείμενα μου ως Κων.,και άλλοι τον γνωρίζεται ως life is blogging me από το προσωπικό του blog.

Κωνσταντίνε μου,η αλήθεια είναι πως δεν είχα άλλο τρόπο να σου κάνω κάποιο δώρο,αν και στο είχα υποσχεθεί αρκετές φορές.Πολύ λυπάμαι γι’αυτό,αλλά δυστυχώς γνωρίζεις από πρώτο χέρι πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα.Θέλω να ξέρεις οτι είσαι από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει και πως είναι τιμή μου που σε έχω κοντά μου.Σε ευχαριστώ πραγματικά για όσα κάνεις για εμένα και τους δικούς μου καθημερινά,και πως για εμένα είσαι η απόδειξη οτι υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι ακόμη.

Θέλω να σου ευχηθώ μέσα από την καρδία μου χρόνια σου πολλά,να είσαι γερός εσύ και όσοι αγαπάς,ευτυχισμένος,να σου έρθουν όλα όπως επιθυμείς γιατί πραγματικά σου αξίζουν,και κάποια μέρα,να εκμεταλλευθείς το υπέροχο μυαλό και τις εκνευριστικά πολλές γνώσεις σου,και να κάνεις σπουδαία πράγματα,γιατί ειλικρινά,είσαι φτιαγμένος γι’αυτά!Να σε χαιρόμαστε!

 Χρόνια Πολλά,να ‘σαι καλά Χρόνια Πολλά κι ευτυχισμένα,Χρόνια Πολλά και καλά!!

Διεκδικώντας το χαμόγελο μου.

Κατάθλιψη..Ένα μεγάλο κεφάλαιο της δικής μου ζωής,και ίσως μια μορφή αρρώστιας που μοιραία μπαίνει στα σπίτια όλων..Χαρακτηριστικό της εποχής;Ποιος ξέρει..Σε γενικές γραμμές,πάντα ήμουν μελαγχολικό παιδί,έτσι θυμάμαι,και με θυμούνται τουλάχιστον.Μετά από μια σειρά γεγονότων,στα 18 μου,ήρθα αντιμέτωπη με μια διαφορετική πραγματικότητα,μια πραγματικότητα που ίσως της έδωσα μεγαλύτερη αξία από όσο έπρεπε ή απλά κουβαλούσε μαζί της και όλα όσα τόσα χρόνια μου κόστιζαν..

Όπως και να έχει,το θέμα είναι οτι με λύγισε πραγματικά.Ανησυχία,κλάματα,νεύρα,θυμός,αρνητικότητα,πόνος,απόγνωση,ήρθαν να συμπληρώσουν το σκηνικό.Και τότε ήταν που ακούστηκε για πρώτη φορά η λύση.»Χρειάζεσαι βοήθεια».Ακολούθησε ένα καλοκαίρι,όπου η βοήθεια ήρθε,και μαζί της ήρθαν και τα αντικαταθλιπτικά.Μετά από λίγο καιρό χρειάστηκε να φύγω για τα Χανιά,όπου είχα περάσει,ακόμα όμως δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος της αλλαγής.Με τον καιρό να περνάει,και τα χάπια να μου ποτίζουν το μυαλό,άλλαξα.Βόλτες,κόσμος,ποτά,καταχρήσεις,πράγματα που δεν τα κατακρίνω,αλλά σίγουρα δεν θα τα επέλεγα σε τέτοιο βαθμό.Το μέσα ήταν σχεδόν απαγορευτικό.Για την σχολή..Δεν το συζητώ,τουλάχιστον γνώριζα οτι θα βγω μηχανικός..κάποτε!Ήταν αξιοσημείωτη μάλιστα η στιγμή,που η τότε φίλη μου,είχε ενημερώσει την μάνα μου οτι είχε γνωρίσει ολόκληρο το Πολυτεχνείο από εμένα..Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το βλέμμα απορίας στο πρόσωπο της,αφού γνώριζε οτι μέχρι τότε ήμουν επιλεκτική σε σημείο αηδίας..Ίσως από μια μεριά το είχα ανάγκη,ίσως να ήταν και ένα κομμάτι του εαυτού μου,όμως κάπως έτσι,καταλάβαμε όλοι πως είχα αλλάξει..Βάλε και το οτι πήγα ένας άνθρωπος και μέσα σε λίγο χρόνο έγινα δύο,δεν ήθελε και πολύ για να το καταλάβει κανείς..Πίκρα.

Τελικά,με τα πολλά και τα λίγα,σταμάτησα το «χάπι του γέλιου»,όπως είχα ακούσει να το αποκαλούν.Ομολογώ δεν το πήρα και με τον καλύτερο τρόπο.Οι ψυχολογικές μεταπτώσεις ήταν πολλές,και κάποιες,ακόμα τις παλεύω.Αποφάσισα να επισκεφθώ έναν ψυχολόγο,όπου και με παρακολουθούσε για έξι μήνες.Ίσως στις τόσες επιλογές,αυτή να ήταν η πιο σημαντική.Όχι γιατί έλεγα ή έκανα κάτι το διαφορετικό,αλλά γιατί με τα ίδια πράγματα,τις ίδιες λέξεις,κατάφερα να ακούσω κι εγώ τον εαυτό μου.Κατάφερα να συμβιβαστώ με αυτό που νιώθω,και να ψάξω τρόπους να με αγαπήσω.Μερικές φορές δεν τα καταφέρνω και συνεχίζω να τον τιμωρώ,όπως ίσως σωστά όσοι με ξέρουν,λένε τον υποβιβάζω..Αλλά προσπαθώ.Έμεινα δύο χρόνια στα Χανιά και τελικά έφυγα,ήθελα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο.Η αλήθεια είναι οτι ακόμα και τώρα προσπαθώ,καθώς η ιστορία αυτή μου άφησε πράγματα να με παιδεύουν..Όμως τώρα προσπαθώ με τις δικές μου δυνάμεις,και σίγουρα,με το δικό μου χαμόγελο..

Μίκυ:Ο σκύλος της ζωής μου :) .

Ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φιλόζωη,πάντα αγαπούσα τα ζώα αλλά από απόσταση.Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ζητάει να αποκτήσει κάποιο..Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου ο Μίκυ!Ή πιο σωστά,μέχρι που ο αδερφός μου αποφάσισε να αποκτήσει ένα σκυλί το οποίο και κράτησε μόλις…μια ημέρα!Εκείνο το καιρό έδινα ξανά εξετάσεις,οπότε βρισκόμουν στο χωρίο..

Μόλις που είχε φτάσει ένα κουτί στα χέρια μας και από μέσα ξετρύπωσε ένα τετράποδο πλασματάκι να τρέμει..Αυτό ήταν,το είχα αγαπήσει!Από εκείνη τη μέρα,ο Μίκυ έγινε μέλος της οικογένειας,του σπιτιού..Ένα μαυριδερό πλασματάκι γεμάτο ανασφάλεια για να μην μείνει μόνο του..Στην αρχή μου φαινόταν τόσο περίεργο να τον βλέπω να περπατάει μέσα στο σπίτι,που σχεδόν όλη την ώρα τον χάζευα.Είναι απίστευτο πόση χαρά και συντροφιά μπορούν να σου προσφέρουν τα ζώα,πόση αγάπη αλλά και ευχαρίστηση μπορείς να αισθανθείς δίπλα τους..Είναι στιγμές που όση λύπη ή θυμό μπορείς να έχεις,όση απόγνωση μπορεί να νιώθεις από την καθημερινότητα,έρχεται δίπλα σου ακουμπάει το κεφαλάκι του πάνω σου και τελικά καταλήγεις να σκέφτεσαι μόνο πόσο πολύ θέλεις να το πάρεις μια αγκαλιά..

Κάτι σαν χάπι,όχι οτι ξεχνάς,αλλά αυτή η προσμονή στα μάτια του την ώρα που κουνάει την ουρά του ανυπόμονα σε γαληνεύει,σε κάνει να ξεχνιέσαι..Τώρα που δυστυχώς δεν τον βλέπω καθημερινά,κάθε φορά που γυρνάω δείχνει τόσο μεγάλη χαρά και αγάπη,που και να μου το έλεγαν πως θα νιώσω έτσι,δύσκολα θα το πίστευα..Πραγματικά θεωρώ το Μίκυ ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μου,μια παρέα ανεκτίμητη,και γιατί όχι,το δικό μου αντικαταθλιπτικό..!

Εσύ,(για τη μαμά μου).

Λίγους ανθρώπους θαυμάζω πραγματικά στη ζωή μου,ένας από αυτούς είσαι και εσύ..Ο άνθρωπός μου,μια άλλη εκδοχή του εαυτού μου,η μαμά μου..Νιώθω πολύ τυχερή που μέσα σε αυτά τα χρόνια μου έχεις δώσει την ευκαιρία να σε γνωρίσω τόσο καλά και που κατάφερα να δώ ακόμα και τα πιο βαθιά κομμάτια του εαυτού σου.

Όλοι πάντα σε θεωρούσαν έναν άνθρωπο σκληρό,δύσκολο και απόλυτο,έναν άνθρωπο δυνατό που δεν έχει ανάγκη συμπαράστασης και φροντίδας..Πώς να γινόταν διαφορετικά άλλωστε,αφού από όταν ήσουν μικρό παιδί αποτελούσες την ασπίδα της οικογένειάς σου απέναντι σε έναν πατέρα που το μόνο που είχε να προσφέρει ήταν το ξύλο,έναν πατέρα που το μόνο που άφησε πίσω του ήταν σημάδια και σπασμένα κόκκαλα,και μια μητέρα που ακόμη και σήμερα ποτέ δεν κατάλαβα αν πραγματικά σε πρόσεξε όσο σου άξιζε..Σε αντίθεση λοιπόν με όλους αυτούς,έχεις την πιο όμορφη ψυχή που θα μπορούσα να φανταστώ..Αν και ποτέ δεν υπήρξες εκδηλωτική,πάντα είχες τον τρόπο να βρίσκεσαι κοντά μου.Είσαι από τους ανθρώπους που ποτέ δεν έπαψε να με ακούει,εκείνους τους ανθρώπους που ακόμα και στις πιο δύσκολες ή λάθος αποφάσεις μου,δε με σταμάτησες γιατί ήξερες πως θα τα καταφέρω και θα βρώ το δρόμο μου..Είσαι από εκείνους που έχω πραγματικά την ανάγκη να βλέπω ήρεμους και ζωντανούς,εκείνους που αν είχα τη δυνατότητα θα έδινα και το τελευταίο κομμάτι του εαυτού μου για να τους βλέπω να χαμογελάνε..Έχω αφιερώσει ατέλειωτες ώρες για να σε μάθω και να σε καταλάβω και μπορώ να πώ με σιγουριά οτι και το κάθε δευτερόλεπτο άξιζε και πως πραγματικά λυπάμαι όλους εκείνους που βλέπω γύρω μου καθημερινά οι οποίοι όχι απλά δεν έχουν δώσει την ευκαιρία στους δικούς τους να τους πλησιάσουν,αλλά ντρέπονται και για αυτούς..

Ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου το οφείλω σε εσένα,στον τρόπο που με έμαθες να αντιμετωπίζω τα πράγματα και τους ανθρώπους,που με έμαθες να σκέφτομαι και να κάνω όνειρα..Όνειρα που εύχομαι κάποια στιγμή πραγματικά να σε κάνουν περήφανη για οτι είμαι ή οτι θα γίνω..Σε έχω δει να γελάς,να κλαις,να πονάς,να φωνάζεις,να βρίζεις,νιώθω πραγματικά οτι έχω κοιτάξει σε κάθε πλευρά του εαυτού σου..Θέλω να ξέρεις πως για εμένα κάθε πτυχή του είναι πλούσια και όμορφη..Σε ευχαριστώ για οτι με έμαθες,για οτι με βοήθησες να γίνω,για το οτι δε μου έκλεισες ποτέ την πόρτα,για οτι μου δίνεις μέρα με τη μέρα..Σε ευχαριστώ γι αυτό που είσαι και πίστεψέ με δε θα ήθελα να αλλάξεις ποτέ..

Μέσα από τα μάτια σου.

Για χρόνια είχα βάλει τον εαυτό μου σε μια διαδικασία ανόητη,που λίγο πολύ όλοι το κάνουν.Πάντα έπρεπε να είμαι όμορφη,καλοντυμένη,να προσέχω τα μαλλιά μου,τον τρόπο που μιλάω,πόσα θα πω,μην γίνω κουραστική,να δείχνω πάντα ευχάριστη,και όλα αυτά για να προσεγγίσω ή να κρατήσω κοντά μου εκείνον που με ενδιέφερε την κάθε στιγμή.Ανοησία θα μου πείτε,το γνωρίζω καλά,όμως πάντα ένιωθα την ανάγκη να μην δείχνω τα ψεγάδια μου στους άλλους..Γνώρισα ανθρώπους,άλλους τους ήθελα,άλλοι μου φαινόντουσαν αδιάφοροι,κάποιους τους κυνήγησα,πάντα στο ίδιο μονότονο σκηνικό..Όχι οτι δεν πέρασαν άτομα που θα νοιαζόντουσαν γι’αυτό που είμαι και όχι γι’αυτό που δείχνω,μικρή είμαι άλλωστε,ίσως απλά να μην τους πρόσεξα..

Μέχρι που άλλαξα ξανά πόλη,καινούρια σχολή,καινούρια ζωή,δεν ήταν η πρώτη φορά,απλά τώρα βρισκόμουνα εκεί που γούσταρα πραγματικά ή απλώς πάντα έτσι έλεγα..Ίδια σκηνικό,απλά αυτή τη φορά ήσουν εδώ,έγινες παρέα μου.Δεν σε γνώρισα χθες,όχι.Μετράς ήδη πολλά χρόνια στην ζωή μου,απλά μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω τόσο καλά..Ήξερα οτι με νοιάζεσαι,πάντα,απλά είχες κάνει πίσω γιατί εγώ επίμονα το απαίτησα.Με είδες να κλαίω,να γκρινιάζω για τηλέφωνα που ποτέ δεν έγιναν από την μεγάλη μου καψούρα,να περιφέρομαι αχτένιστη με αυτές τις μεγάλες φόρμες,να τρώω όσο μπορώ και μετά να χαπακόνομαι για το στομάχι μου που πονάει,να μετράω τις μέρες και τα λεφτά επίμονα για το πόσο θα με βγάλουν,όπως επίσης με είδες και στα καλά μου,με καμάρωσες και μου έδειχνες τον σεβασμό σου..Σε κάθε περίπτωση,πάντα είχες αυτό το βλέμμα,λες και σου έφτανε πάντα,οτι και να κάνω,όπως και να είμαι..

Πάντα έμοιαζα όμορφη στα μάτια σου,και έτσι οι μέρες περνούσαν,οι ώρες χάνονταν,κι εγώ πάντα με την ίδια απορία για το πως ένιωθες..Θα μου πεις,πάντα έτσι με έβλεπες,εγώ δεν κοιτούσα σε εσένα..Πέρασαν μήνες από όταν ήρθα,μιλώντας και κάνοντας παρέα καθημερινά..Μέχρι εκείνο το βράδυ,που όλα άλλαξαν,τη πρώτη φορά που σε είδα πραγματικά..Οι μέρες περνάνε,εγώ έμαθα να γελάω ξανά,να χαίρομαι,να απολαμβάνω,να μην φοβάμαι να είμαι εγώ,να ανοιχτώ,να ζήσω,να ερωτευτώ χωρίς να σκέφτομαι..Και τώρα,για πρώτη φορά,κατάλαβα πως αξία δεν έχει να βρίσκομαι κάπου όπου ο άλλος θα ενδιαφερθεί γι’αυτό που δείχνω..Αξία έχει να βρίσκομαι εδώ,όπως είμαι,οτι είμαι,και να απολαμβάνω κάθε στιγμή το ίδιο βλέμμα αγάπης,θαυμασμού και εκτίμησης,το δικό σου!

Για τον αδερφό μου.

Ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου να είσαι εσύ..Εσύ που τα πρώτα χρόνια της ζωής μας,τσακωνόμασταν συχνά-πυκνά,όπως όλα τα αδέρφια άλλωστε..Μαλλιά να τραβιούνται,τσιμπήματα,δαγκώματα,σφαλιάρες,δυο παιδιά σαν όλα τα άλλα..Μεγαλώνοντας,αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα πράγματα,ήσουν πάντα ο ήρωας μου,πάντα όταν κάποιος με πείραζε ήσουν εκεί,να με προστατεύεις..Από χαζά σχόλια ενός συμμαθητή,μέχρι τα κακόβουλα σχόλια για την συμπεριφορά μου που ήταν απότομη απέναντι σε συγγενείς και γνωστούς..

Τα χρόνια πέρασαν,και ξαφνικά ένας καφές,έγινε στα μάτια μου ο χειρότερος εφιάλτης.Γύρισες ανήμπορος να περπατήσεις,παρακαλώντας για λίγη βοήθεια,πονούσες,το κεφάλι σου έλεγες θα σπάσει..Όλα έγιναν γρήγορα,ασθενοφόρο,γιατροί από πάνω σου,κι εγώ να βουλιάζω αργά στους φόβους μου..Ένα δεν ξέρουμε αν θα φτάσει ακούστηκε.Και άλλο ασθενοφόρο.Ένιωθα το φόβο σου..Περάσαμε δυο βδομάδες στο νοσοκομείο θυμάμαι..Άγχος,ζαλάδες,εξετάσεις, αϋπνία,όμως τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα πέρασαν,θα γινόσουν καλά..Πόσος πόνος φωλιάζει εκεί μέσα..Γυρίσαμε,έχασες φίλους,σταμάτησα μαθήματα,αλλάξαμε,δύσκολος χρόνος..Οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου,στιγμές που πάντα θα κουβαλάω,ποτέ δεν θα ξεχάσω..Από τότε,εσύ επανήλθες πλήρως,κι εγώ συνέχισα,αναζητώντας τρόπους να σε βλέπω καλά,χαρούμενο,να κάνεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν,να κάνεις σπουδαία πράγματα στη ζωή σου,πράγματα που αξίζεις και πάντα πίστευα..

Ξέρω καλά πως μερικές φορές θυμώνεις,κουράζεσαι,δεν αντέχεις άλλο,είμαι δύσκολος άνθρωπος,όλοι το γνωρίζουμε αυτό χρόνια τώρα..Μα όπως και να έχει,θέλω να ξέρεις πως σαν και εσένα,δεν έχω τον ίδιο μου τον εαυτό,και πως οτι και να κάνω ή να πω,είναι γιατί πιστεύω σε εσένα,στην ευτυχία σου,και δεν θέλω με τίποτα να συμβιβαστείς με μετριότητες στην ζωή σου απλά και μόνο από εγωισμούς και πείσματα..Να θυμάσαι πως οτι και να γίνει,θα είμαι εδώ,να σε στηρίζω,να σε αγαπάω,και πως μέρα με τη μέρα θα κάνω τα πάντα για να διεκδικώ ένα δικό σου χαμόγελο..Αυτό μου φτάνει!

Ζητώντας Απαντήσεις.

Πάντα ήμουν ιδιαίτερα οργανωτική στην ζωή μου,τακτοποιούσα τα πάντα και κινούμουν ανάμεσα τους με ιδιαίτερη ασφάλεια..Μπορεί να ξέφευγα που και που,όμως πάντα ήξερα οτι το ποτέ,παραμένει ποτέ.Έτσι και με εσένα,αποτελούσες ένα ποτέ για την ζωή μου..Όχι από κακία ή από αδιαφορία,απλά πάντα πίστευα οτι αυτό που πρέπει να κάνω ήταν να κοιτάω μπροστά,μόνο μπροστά.Δεν θέλω να ρίχνω κλεφτές ματιές πίσω μου..

Απο την αρχή αντιμετωπίζαμε τελείως διαφορετικά την κατάσταση..Γιατί να τα ξεθάβω τώρα?Γιατί τα λέω όλα αυτά?Λες να το είχα τακτοποιήσει καλά στο μικρό κεφάλι μου και τώρα απλά να μπερδεύομαι?Να μην έχει νόημα όλο αυτό?Μπορεί και να έχει,μάλλον θα έχει,το βλέπω στα μάτια σου κάθε φορά που με κοιτάς,στα κλεφτά φιλιά σου,στην ανάσα σου,σε αυτό το τρυφερό άγγιγμα σου..Ποιός να μου έλεγε οτι θα σε βλέπω και θα περιμένω να ξεκλέψουμε μια στιγμή,δική μας,ολόδικη μας..Κι εσύ αρκείσαι,υπομένεις και ας μην μπορώ να βρώ το θάρρος ακόμη για να αποδεχτώ αυτό που τόσο ξεκάθαρα γίνεται μέρα με την μέρα στην καθημέρινοτητα μας..Απλά ανταποκρίνομαι σαστισμένη,σαν από όνειρο,βουλίαζω αργά σε όλη αυτή την ασφάλεια που μου προσφέρει η αγκαλιά σου,κι εγώ την απολαμβάνω για όσο κρατήσει..Ποτέ στη ζωή μου δεν περίμενα να με κερδίσεις τόσο πολύ..Κι ενώ εσύ νομίζεις πως η απάντηση δεν έρχεται γιατί ποτέ δεν σε είδα,ούτε θα σε δω με τον τρόπο που υπήρχα εγώ στα μάτια σου,εγώ φοβάμαι πως σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα αναπάντητο μέσα μου..

Μη με ρωτάς γιατί φοβάμαι,φοβάμαι να γνωρίσω,να δεθώ,να νιώσω,να μου δώσει κάποιος όπως λες οτι μου αξίζει..Κάθε μέρα πια είναι μια έκπληξη κοντά σου,κι εσύ φροντίζεις να μου δείχνεις πόσο δίκιο έχεις,κι εγώ το ξέρεις οτι το καταλαβαίνω,το νιώθω στον τρόπο που με κοιτάς..Ίσως κάτι γεννιέται μέσα μου,ίσως απλά κάτι να ξυπνάει από το βαθύ ύπνο του,αυτό δεν μπορώ να στο πω με σιγουριά,το μόνο που μπορώ να σου εγγυηθώ,είναι πως κάθε στιγμή μαζί σου είναι απόλαυση..Αυτό ναι,μπορώ να στο πω!