Ε ναι λοιπόν,μερικοί άνθρωποι μου προκαλούν αηδία.Το παραδέχομαι!Όχι,μη το μπερδεύεται,δεν είναι μίσος,είναι αηδία.Μερικοί άνθρωποι δεν αξίζουν ούτε να τους μισήσεις,απλά τους σιχαίνεσαι,να τους βλέπεις,να τους ακούς,να τους νιώθεις γύρω.Θα μου πείτε,επιλέγεις ποίον θα έχεις κοντά σου,τους υπόλοιπους απλά τους απομακρύνεις.Να όμως που μερικούς δεν είναι εύκολο,συγγενείς βλέπετε.Μεγάλο κεφάλαιο,και στην δική μου περίπτωση πολύ κακογραμμένο.Από την άλλη,μπορεί να είναι υπερβολική,κάθε οικογένεια έχεις και το δικό της αγκάθι.Όμως υποτίθεται,οι συγγενείς είναι δικοί σου άνθρωποι,αίμα σου.Τι καλά θα ήταν να ήταν όλα τόσο όμορφα,τόσο ιδανικά.
Από που να ξεκινήσω;Από το οτι μπορεί μια ολόκληρη ζωή να μεγαλώνεις με κάποιον,να τον θεωρείς ίσο με τον αδερφό σου,και τελικά,να σου την φέρνει με τρόπο που ούτε εχθρός να ήσουν;
Από την αχαριστία μερικών που σου γυρνάνε την πλάτη με την πιο ηλίθια δικαιολογία,ενώ εσύ δεν τους ξεχνούσες ποτέ;
Από τα λόγια;Λόγια που είπαν,που σου είπαν τρίτοι,που έτυχε να ακούσεις,ακόμα και από τον ίδιο σου τον αδερφό;
Από την ψευτιά,το δήθεν,το άψογο,το απόλυτο που προσπαθούν να σου περάσουν;Τη φαντασία;Την κοροϊδία του να κυκλοφορούν με mercedes,να μένουν στα Βόρεια Προάστια,και να χρωστάνε σε οτι πατάει και περπατάει..Αλλά τι σημασία έχει,θα σε δουν οι άλλοι.
Μανάδες που σε καταριούνται;ή πατεράδες που σε χτυπάνε;Και πόσα ακόμη!
Τι λυπηρό.Τι άσχημο να σε στηρίζουν ξένοι,άνθρωποι που δεν σε γνώριζαν μια ζωή,να σε εκτιμούν,να σου φέρονται σαν πραγματική οικογένεια.Και η πραγματικοί σου συγγενείς,αυτοί με σάρκα και οστά,να φαντάζουν τόσο κάλπικοι.Τελικά δεν τους σιχαίνομαι,τους λυπάμαι γιατί μερικοί δεν θα μάθουν ποτέ να αγαπάνε ουσιαστικά και δεν θα πάψουν ποτέ να σιχαίνονται αυτό που είναι.Γιατί εκείνοι που κρύβονται πίσω από ψεύτικες εικόνες,που δεν σέβονται καν την οικογένεια τους,δεν αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Blah Blah 