Γαμώ το σόι μου.

Ε ναι λοιπόν,μερικοί άνθρωποι μου προκαλούν αηδία.Το παραδέχομαι!Όχι,μη το μπερδεύεται,δεν είναι μίσος,είναι αηδία.Μερικοί άνθρωποι δεν αξίζουν ούτε να τους μισήσεις,απλά τους σιχαίνεσαι,να τους βλέπεις,να τους ακούς,να τους νιώθεις γύρω.Θα μου πείτε,επιλέγεις ποίον θα έχεις κοντά σου,τους υπόλοιπους απλά τους απομακρύνεις.Να όμως που μερικούς δεν είναι εύκολο,συγγενείς βλέπετε.Μεγάλο κεφάλαιο,και στην δική μου περίπτωση πολύ κακογραμμένο.Από την άλλη,μπορεί να είναι υπερβολική,κάθε οικογένεια έχεις και το δικό της αγκάθι.Όμως υποτίθεται,οι συγγενείς είναι δικοί σου άνθρωποι,αίμα σου.Τι καλά θα ήταν να ήταν όλα τόσο όμορφα,τόσο ιδανικά.

Από που να ξεκινήσω;Από το οτι μπορεί μια ολόκληρη ζωή να μεγαλώνεις με κάποιον,να τον θεωρείς ίσο με τον αδερφό σου,και τελικά,να σου την φέρνει με τρόπο που ούτε εχθρός να ήσουν;
Από την αχαριστία μερικών που σου γυρνάνε την πλάτη με την πιο ηλίθια δικαιολογία,ενώ εσύ δεν τους ξεχνούσες ποτέ;
Από τα λόγια;Λόγια που είπαν,που σου είπαν τρίτοι,που έτυχε να ακούσεις,ακόμα και από τον ίδιο σου τον αδερφό;
Από την ψευτιά,το δήθεν,το άψογο,το απόλυτο που προσπαθούν να σου περάσουν;Τη φαντασία;Την κοροϊδία του να κυκλοφορούν με mercedes,να μένουν στα Βόρεια Προάστια,και να χρωστάνε σε οτι πατάει και περπατάει..Αλλά τι σημασία έχει,θα σε δουν οι άλλοι.
Μανάδες που σε καταριούνται;ή πατεράδες που σε χτυπάνε;Και πόσα ακόμη!

Τι λυπηρό.Τι άσχημο να σε στηρίζουν ξένοι,άνθρωποι που δεν σε γνώριζαν μια ζωή,να σε εκτιμούν,να σου φέρονται σαν πραγματική οικογένεια.Και η πραγματικοί σου συγγενείς,αυτοί με σάρκα και οστά,να φαντάζουν τόσο κάλπικοι.Τελικά δεν τους σιχαίνομαι,τους λυπάμαι γιατί μερικοί δεν θα μάθουν ποτέ να αγαπάνε ουσιαστικά και δεν θα πάψουν ποτέ να σιχαίνονται αυτό που είναι.Γιατί εκείνοι που κρύβονται πίσω από ψεύτικες εικόνες,που δεν σέβονται καν την οικογένεια τους,δεν αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Advertisement

Κυνηγώντας ανεμόμυλους.

Οι άνθρωποι πολύ συχνά χάνουμε τον εαυτό μας.Χάνουμε την πορεία,ξεχνάμε τον προορισμό μας και μπερδευόμαστε με παραδρόμους,αντί να μένουμε στο δρόμο που μας οδηγεί στο στόχο μας.Έχουμε την τάση να ξεχνάμε τα σημαντικά πράγματα και να σταματάμε να τα ξεχωρίζουμε από τα ασήμαντα τα οποία ανάγουμε σε ουσιώδη και τους δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από αυτή που κανονικά έχουν.Όλοι το κάνουμε αυτό,κι ας είναι λάθος..

Το πρόβλημα είναι οτι ποτέ όσο είμαστε στο φαύλο αυτό κύκλο δεν το καταλαβαίνουμε..Κάπως έτσι καταλήγουμε να δίνουμε αξία σε ανθρώπους που δεν έχουν (επειδή έχουν στα μάτια μας) και ίσως να απομακρύνουμε ανθρώπους που όντως έχουν κάτι να μας πουν.Αυτό όμως σημαίνει οτι αντί να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας όπως είναι,με τα μάτια μας,εμείς τα αντιλαμβανόμαστε με τη φαντασία μας..Όλο αυτό πάντα μου θύμιζε κάτι από Δον Κιχώτη,τον ιδαλγό,που ξεκίνησε με τον βοηθό του Σάντσο Πάντσα,να γυρίζει τον κόσμο διορθώνοντας τις αδικίες και φέρνοντας την ειρήνη..Ή τουλάχιστον αυτό πίστευε..Κατέληξε να κυνηγάει ανεμόμυλους,επειδή στα μάτια της φαντασίας του ήταν γίγαντες οι οποίοι είχαν σκοπό να καταστρέψουν αυτά που ο ίδιος προστάτευε..Με τη φαντασία του λοιπόν είχε δημιουργήσει τους εχθρούς που έδιναν νόημα στα όσα έκανε ο ίδιος..

Το να βλέπεις με τα μάτια της φαντασίας σου και να δημιουργείς ήρωες και πριγκίπισσες εκεί που δεν υπάρχουν μπορεί να είναι το ίδιο καταστροφικό..Κι όπως ο Δον Κιχώτης που τραυματίστηκε από τη μάχη με τους ανεμόμυλους,να τραυματιστείς κι εσύ από το κίβδηλο δημιούργημα της φαντασίας σου..Καταστροφικό,ναι.Αναπόφευκτο όχι..Αρκεί να ξέρεις να ξεχωρίζεις,να καταλαβαίνεις την πραγματική αξία κάθε κατάστασης και κάθε ανθρώπου.Έχουμε την τάση να καταλαβαίνουμε αυτά που θέλουμε να καταλάβουμε και να βλέπουμε αυτά που χρειαζόμαστε..Όμως,αυτό ακριβώς πρέπει να αλλάξουμε..Στο κάτω κάτω μιλάμε για επιλογές που αφορούν τη δική μας ζωή κι ευτυχία..