Γαμώ το σόι μου.

Ε ναι λοιπόν,μερικοί άνθρωποι μου προκαλούν αηδία.Το παραδέχομαι!Όχι,μη το μπερδεύεται,δεν είναι μίσος,είναι αηδία.Μερικοί άνθρωποι δεν αξίζουν ούτε να τους μισήσεις,απλά τους σιχαίνεσαι,να τους βλέπεις,να τους ακούς,να τους νιώθεις γύρω.Θα μου πείτε,επιλέγεις ποίον θα έχεις κοντά σου,τους υπόλοιπους απλά τους απομακρύνεις.Να όμως που μερικούς δεν είναι εύκολο,συγγενείς βλέπετε.Μεγάλο κεφάλαιο,και στην δική μου περίπτωση πολύ κακογραμμένο.Από την άλλη,μπορεί να είναι υπερβολική,κάθε οικογένεια έχεις και το δικό της αγκάθι.Όμως υποτίθεται,οι συγγενείς είναι δικοί σου άνθρωποι,αίμα σου.Τι καλά θα ήταν να ήταν όλα τόσο όμορφα,τόσο ιδανικά.

Από που να ξεκινήσω;Από το οτι μπορεί μια ολόκληρη ζωή να μεγαλώνεις με κάποιον,να τον θεωρείς ίσο με τον αδερφό σου,και τελικά,να σου την φέρνει με τρόπο που ούτε εχθρός να ήσουν;
Από την αχαριστία μερικών που σου γυρνάνε την πλάτη με την πιο ηλίθια δικαιολογία,ενώ εσύ δεν τους ξεχνούσες ποτέ;
Από τα λόγια;Λόγια που είπαν,που σου είπαν τρίτοι,που έτυχε να ακούσεις,ακόμα και από τον ίδιο σου τον αδερφό;
Από την ψευτιά,το δήθεν,το άψογο,το απόλυτο που προσπαθούν να σου περάσουν;Τη φαντασία;Την κοροϊδία του να κυκλοφορούν με mercedes,να μένουν στα Βόρεια Προάστια,και να χρωστάνε σε οτι πατάει και περπατάει..Αλλά τι σημασία έχει,θα σε δουν οι άλλοι.
Μανάδες που σε καταριούνται;ή πατεράδες που σε χτυπάνε;Και πόσα ακόμη!

Τι λυπηρό.Τι άσχημο να σε στηρίζουν ξένοι,άνθρωποι που δεν σε γνώριζαν μια ζωή,να σε εκτιμούν,να σου φέρονται σαν πραγματική οικογένεια.Και η πραγματικοί σου συγγενείς,αυτοί με σάρκα και οστά,να φαντάζουν τόσο κάλπικοι.Τελικά δεν τους σιχαίνομαι,τους λυπάμαι γιατί μερικοί δεν θα μάθουν ποτέ να αγαπάνε ουσιαστικά και δεν θα πάψουν ποτέ να σιχαίνονται αυτό που είναι.Γιατί εκείνοι που κρύβονται πίσω από ψεύτικες εικόνες,που δεν σέβονται καν την οικογένεια τους,δεν αντέχουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Advertisement

Τη ζωή μου μέσα.

Αν σε γενικές γραμμές δεν πίστευα οτι έχω τα λογικά μου,θα έλεγα οτι μας έχουν κάνει μάγια.Μη γελάτε,ναι,μάγια!Αλλιώς δεν μπορώ να βρω εξήγηση για όλα αυτά που συμβαίνουν.Η πιο λογική εξήγηση που μπορώ να βρω είναι οτι μας έχουνε μουτζώσει,ή στη χειρότερη έχουμε σκοτώσει κάποιον και ήρθε η ώρα να το πληρώσουμε.

Εξοντωτικές μέρες.Εδώ και δύο μήνες γύρισα στο χωρίο μου γιατί αν δεν το έκανα,από οτι φαίνεται θα έτρωγα κατσαριδάκια(επειδή στην πολυκατοικία μου κάνουν και πολύ καλή απολύμανση,δεν το συζητάω), παριστάνοντας την Ταϊλανδέζα. Από τότε,όχι οτι πριν ήταν πολύ διαφορετική η κατάσταση,δεν περνάει μέρα χωρίς να γίνει κάτι,και όταν λέμε κάτι,σίγουρα δεν εννοώ κάτι καλό.Σηκώνομαι κάθε μέρα στις 09:00 για να διαβάσω μέχρι τη 13:00,και ξανά πάλι 16:00 μέχρι 21:00,Αυτά σε θεωρητική βάση.Στην ουσία τα γεγονότα με προλαβαίνουν.Δεν υπάρχει μέρα που να το τήρησα,ακόμη το παλεύω μπας και αλλάξει η τύχη μου.Αλλά δεν το βλέπω.Χρέη,ανεργία,χαρτιά,τηλέφωνα,λεφτά,και αυτά που μας χρωστάνε,δεν το βλέπω να τα παίρνουμε και ποτέ.Μην αναφέρω και με όσους μπλέκουμε,καθίκια μέχρι το κόκκαλο.θα μου πείτε,πολλοί είναι σε παρόμοια κατάσταση,αλλά εγώ μια χαρά τους βλέπω.Και την βόλτα τους θα πάνε,και ένα γαμημένο φαγητό έχουν να βάλουν στην κατσαρόλα.

Τραγικό πράγμα να φτάνει ο άλλος στα 57,να έχει ένα χρόνο για τη σύνταξη,να δουλεύει από τα 12,και να μην μπορεί πλέον να προσφέρει ούτε τα βασικά στην οικογένεια του.Βλέπω τον πατέρα μου και πραγματικά λυπάμαι,γιατί έχει φάει τη ζωή του,έχουν ματώσει τα χέρια του στη σκαλωσιά,δεν έχει εκμεταλλευτεί τίποτα για τον εαυτό του,έχει φερθεί σε όλους άψογα,έχει δώσει και την ψυχή του,και έχει φτάσει σε σημείο να μην μπορεί να πάρει ούτε αλεύρι για να έχουμε ένα κομμάτι ψωμί.Και πιστέψτε με,δεν υπερβάλλω,και δεν ζητάω να με λυπηθεί κανείς,αντίθετα,είμαι πραγματικά περήφανη για τους δικούς μου και για όσα κάνουν.Αυτό όμως που θέλω να επισημάνω είναι η κατάντια μερικών,που έφεραν ανθρώπους που δεν έφταιξαν σε τίποτα,σε τέτοιο άθλιο σημείο,απλά για να τα τρώνε μερικοί.Αλλά που θα πάει,ρόδα είναι και γυρίζει,και τελικά,αργά ή γρήγορα,ο καθένας παίρνει οτι αξίζει,δε μπορεί..

3 ευχές.

Πριν λίγες μέρες,σε μια συζήτηση που είχα,ήρθε το θέμα στις ευχές..Και συγκεκριμένα,τι θα έκανα,αν για παράδειγμα είχα 3 ευχές,τι θα ζητούσα..Εκείνη τη στιγμή ομολογώ,δεν είχα κάτι στο μυαλό μου,και ως συνήθως,έβγαλα τον καλό μου εαυτό,λέγοντας με μεγάλη σιγουριά,τι αηδίες είναι αυτές..

Δεν ξέρω αν το έκανα επειδή όντως δεν είχα κάτι στο μυαλό μου και απλά θα τις έκαιγα,ή επειδή δεν είχα κάτι πρωτότυπο να πω,το μόνο σίγουρο είναι οτι από εκείνη τη στιγμή,μου δημιουργήθηκαν ερωτηματικά..Έχω ευχές;Και αν έχω,μου φτάνουν μόνο 3;Και αν τελικά μου φτάνουν,θα υπήρχε έστω και μια να αφορά τον κόσμο,όλους αυτούς που βλέπω καθημερινά να υποφέρουν με κάθε τρόπο γύρω μου;Δεν ξέρω αν έχω καταλήξει,δεν ξέρω καν,αν κάποια από αυτές,μπήκε απλά για να συμπληρώσει το πλάνο,όμως ξέρω,οτι είναι μόνο 3 ευχές..

Αδιαπραγμάτευτα,την πρώτη ευχή θα την κρατούσα για τους δικούς μου..Εκείνους που τους έχω δει να πέφτουνε,να ξανασηκώνονται,να πονάνε,όμως ποτέ δεν εγκατέλειψαν την προσπάθεια.Θα ευχόμουν με όλη μου την καρδία,να είναι γεροί,δυνατοί,και να μην φοβηθούν ποτέ ξανά για την μέρα που έρχεται,για το τι θα φέρει,πως θα είναι,αν θα την αντέξουν..
Το δεύτερο..το δεύτερο μάλλον θα ήταν κάτι προσωπικό,κάτι που αφορά την δική μου σχέση με τον εαυτό μου,και ίσως με άφηνε να πάω παρακάτω ανενόχλητη..Θα ευχόμουν λοιπόν,να μην ξεχάσω κι εμένα,τις δικές μου ανάγκες,τα δικά μου όνειρα,το πως θέλω εγώ να με βλέπω.Να μην πάψω ποτέ να προσπαθώ,για εμένα,και γι’αυτούς τους λίγους που θέλουν να με βλέπουν πραγματικά ευτυχισμένη..
Όσων αφορά τώρα την τρίτη ευχή μου,το σκέφτηκα αρκετά.Η αλήθεια είναι πως αν αφήσεις το μυαλό σου ελεύθερο να σκέφτεται,δεν θα πάψει εύκολα να ζητάει..Παρ’όλα αυτά,προσωπικά νιώθω γεμάτη,γιατί αν έχω αυτά,τότε μπορώ να έχω και οτι ζητήσω,γιατί μέσα από αυτά,εγώ σίγουρα θα βρω τον δρόμο να συνεχίσω..Γι’αυτό,την τρίτη ευχή,υποθέτω θα την έδινασε κάποιον που πραγματικά την χρειάζεται,κάποιον,που μέσα από αυτή,θα ερχόταν ένα βήμα κοντάστην δική του ευτυχία..
Αλήθεια..εσείς,τι ευχή θα κάνατε;

Μίκυ:Ο σκύλος της ζωής μου :) .

Ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φιλόζωη,πάντα αγαπούσα τα ζώα αλλά από απόσταση.Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ζητάει να αποκτήσει κάποιο..Μέχρι που ήρθε στη ζωή μου ο Μίκυ!Ή πιο σωστά,μέχρι που ο αδερφός μου αποφάσισε να αποκτήσει ένα σκυλί το οποίο και κράτησε μόλις…μια ημέρα!Εκείνο το καιρό έδινα ξανά εξετάσεις,οπότε βρισκόμουν στο χωρίο..

Μόλις που είχε φτάσει ένα κουτί στα χέρια μας και από μέσα ξετρύπωσε ένα τετράποδο πλασματάκι να τρέμει..Αυτό ήταν,το είχα αγαπήσει!Από εκείνη τη μέρα,ο Μίκυ έγινε μέλος της οικογένειας,του σπιτιού..Ένα μαυριδερό πλασματάκι γεμάτο ανασφάλεια για να μην μείνει μόνο του..Στην αρχή μου φαινόταν τόσο περίεργο να τον βλέπω να περπατάει μέσα στο σπίτι,που σχεδόν όλη την ώρα τον χάζευα.Είναι απίστευτο πόση χαρά και συντροφιά μπορούν να σου προσφέρουν τα ζώα,πόση αγάπη αλλά και ευχαρίστηση μπορείς να αισθανθείς δίπλα τους..Είναι στιγμές που όση λύπη ή θυμό μπορείς να έχεις,όση απόγνωση μπορεί να νιώθεις από την καθημερινότητα,έρχεται δίπλα σου ακουμπάει το κεφαλάκι του πάνω σου και τελικά καταλήγεις να σκέφτεσαι μόνο πόσο πολύ θέλεις να το πάρεις μια αγκαλιά..

Κάτι σαν χάπι,όχι οτι ξεχνάς,αλλά αυτή η προσμονή στα μάτια του την ώρα που κουνάει την ουρά του ανυπόμονα σε γαληνεύει,σε κάνει να ξεχνιέσαι..Τώρα που δυστυχώς δεν τον βλέπω καθημερινά,κάθε φορά που γυρνάω δείχνει τόσο μεγάλη χαρά και αγάπη,που και να μου το έλεγαν πως θα νιώσω έτσι,δύσκολα θα το πίστευα..Πραγματικά θεωρώ το Μίκυ ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της ζωής μου,μια παρέα ανεκτίμητη,και γιατί όχι,το δικό μου αντικαταθλιπτικό..!

Χρόνια μας πολλά.

Σήμερα,όπως λένε λαμβάνει χώρα η Ανάσταση του Χριστού.Σοβαρές πληροφορίες εκ των έσω,καθώς και ο απλός συλλογισμός (εκ της παρατηρήσεως εξαχθείς) οτι αφού συμβαίνει τα τελευταία 2000 χρόνια περίπου,και ταυτόχρονα δεν έλαβε χώρα κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός τη χρονιά που πέρασε (σε αυτά συμπεριλαμβανομένων λοιμών,καταποντισμών,ή έστω απλών κατακλυσμών σαν του Νώε) το ίδιο θα συμβεί και φέτος..

Περιμένοντας λοιπόν την Ανάσταση,την ανάταση,καθώς και την αυριανή κραιπάλη (λέγε με και κανιβαλίζοντας τον οβελία) θέλω να ευχηθώ σε εσάς και τις οικογένειές σας καλό Πάσχα,καλή Ανάσταση και Χρόνια Πολλά!

Περιμένω τις εντυπώσεις σας από το σουβλιστό αρνάκι και τα τοπικά έθιμα της περιοχής που θα γιορτάσετε…

Επιβιώνοντας στην καθημερινότητα.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι ευνοϊκά για όλους..Έτσι και για εμάς,όπως υποθέτω και για πολλούς άλλους γύρω μου..Δεν παραπονιέμαι,σίγουρα υπάρχουν και χειρότερα,το ξέρω,το βλέπω καθημερινά..Όμως είναι κρίμα τόσες οικογένειες να πονάνε και να υποφέρουν από όλη αυτή τη κατάσταση που υπάρχει..

Λεφτά δεν υπάρχουν,σε τέτοιο σημείο ώστε και τα πεντάλεπτα να έχουν την δική τους αξία,δουλειά,δεν το συζητώ,ολόκληρες οικογένειες να βασίζονται σε μεροκάματα και αν..Δεν στεναχωριέμαι για εμένα,φαντάζομαι θα επιβιώσω,ούτε ντρέπομαι να πω οτι σκέφτομαι και οτι ζω καθημερινά..Ίσα,ίσα είμαι περήφανη,τόσο για εμένα,που έμαθα να εκτιμάω οτι και αν μου προσφέρουν,όσο και για τους δικούς μου,που μέρα με την μέρα υποφέρουν για να μας προσφέρουν οτι χρειαζόμαστε..Ίσως τα λέω σε εσάς γιατί το blog έχει το προνόμιο να βασίζεται σε μια ανωνυμία.Κανένας σας δεν με γνωρίζει,υποθέτω ούτε θα με μάθει,οπότε μπορώ να εκφράσω με μεγαλύτερη ευκολία οτι νιώθω..Καλώς ή κακώς,η ζωή δεν είναι μόνο η αγάπη και ο έρωτας,όμορφα θα ήταν να μας απασχολούν μόνο αυτά και να τα συζητάμε μέρες ατελείωτες ,ιδανικό για μερικούς..Όμως υπάρχουν και άλλα,και για κάποιους ουσιαστικά θέματα..Η μέρα που θα έρθει,το φαγητό που θα έχει στο πιάτο του,τα τσιγάρα που θα θέλει,η θέρμανση που δεν έχει,το ενοίκιο που περιμένει,ο διαχειριστής που χτυπάει για τα κοινόχρηστα..

Σε κάποιους ίσως ήταν μόνιμο πρόβλημα,σε άλλους ίσως προέκυψε μέσα σε όλο αυτό το χάος,άλλοι είναι σε χειρότερη κατάσταση,μερικοί σε καλύτερη,και ορισμένοι δεν το έχουν καν αντιμετωπίσει ακόμη,και μακάρι να μην το κάνουν..Όσον αφορά όμως όσους το περνάνε,μακάρι μείνουν δυνατοί,ενωμένοι και να κάνουν οτι περνάει από το χέρι τους ώστε να ευχαριστούν και να ευγνωμονούν κάθε μέρα,ακόμα και γι’αυτά τα λίγα που τους προσφέρονται..Όμορφο θα ήταν να είχαμε όλοι οτι χρειαζόμαστε ή οτι νομίζουμε πως χρειαζόμαστε,όμως όλοι έχουμε ανθρώπους που νοιάζονται για εμάς και αυτό τελικά είναι που έχει αξία,να μην τους χάσουμε ποτέ,γιατί για εμένα,αυτός είναι ο αληθινός πλούτος!

Ο Νουνούλης..

Λίγοι άνθρωποι στη ζωή μας αξίζουν πραγματικά την αγάπη και την αφοσίωση μας,και ακόμα λιγότεροι είναι εκείνοι που έχουν τέτοιους ανθρώπους στη ζωή τους,είτε γιατί δεν τους έχουν βρεί ακόμα,είτε γιατί φροντίζουν να κοιτάνε πάντα σε λάθος μέρος..Στην περίπτωση μου,θεωρώ ότι είμαι από εκείνους που έχουν στην ζωή τους ένα τέτοιο άτομο..Το άτομο για το οποίο θέλω να σας μιλήσω είναι ο Κωνσταντίνος,ή όπως εγώ συνηθίζω να τον φωνάζω,ο Νουνούλης μου.Σκέφτηκα να μιλήσω για εκείνον γιατί πραγματικά πιστεύω ότι είναι δύσκολο να έχει στην ζωή του κανείς τέτοιους ανθρώπους και γιατί είμαι σίγουρη πως θα το χαρεί πολύ!(Έλα πες την αλήθεια,ήδη χαμογελάς..)

Ο Κωνσταντίνος λοιπόν,είναι ένα άτομο που τυχαία βρέθηκε στην ζωή μου,παρ’όλα αυτά θυμάμαι πολλές φορές στα χρόνια που έχουν περάσει,να κάνω προσπάθειες να τον φέρω κοντά μου,να του μιλήσω,προσπάθειες που τις περισσότερες φορές έπεσαν στο κενό..Ποτέ όμως δεν με πείραξε ιδιαίτερα,πάντα ήξερα ότι με νοιάζεται..Μέχρι που ήρθε η στιγμή,περίπου 7 χρόνια μετά,όπου ο ίδιος αποφάσισε να δει πως είμαι,κι εγώ με χαρά,τον καλωσόρισα..Τα πράγματα όμως είχαν αλλάξει,εγώ είχα αλλάξει,δεν ήμουν εκείνο το παιδί που γνώρισε τότε,και ομολογώ πως δεν φρόντισα να του το δείξω με τον καλύτερο τρόπο..Η ευγένεια άλλωστε,όπως και ο ίδιος ξέρει,δεν είναι το μεγαλύτερο προσόν μου..Με τον καιρό,και ύστερα από πολλούς καυγάδες,σήμερα αυτός ο άνθρωπος είναι κοντά μου,η παρέα μου,και μου φέρετε με έναν ανεξήγητα καλό τρόπο..Αν και πάντα γνώριζα με τι άνθρωπο έχω να κάνω,μου φαίνεται αδιανόητο πόση καλοσύνη μπορεί να κρύβει μέσα του.Μου έχει προσφέρει πράγματα που ούτε καν είχα φανταστεί,αλλά κυρίως μου δίνει την αγάπη του καθημερινά,με όλη τη δύναμη της ψυχής του,κάτι που σίγουρα είναι ανεκτίμητο..Είναι εκείνος που θα του πω κάτι και με χαρά θα το κάνει,εκείνος που θα κάτσει ώρες ατελείωτες να μου κάνει παρέα,θα μου κρατάει το χέρι όταν θα είμαι άρρωστη,θα μου σκουπίσει τα δάκρυα όταν δεν θα είμαι καλά,θα με βοηθήσει σε όλα χωρίς καν να του το ζητήσω,ο άνθρωπος που θα υπολογίσει κάθε τι που θα πω,και θα πιστεύει πάντα όσο κανένας σε ‘μένα..

Φίλος όχι,δεν είναι,όπως και να έχει όμως είναι κομμάτι της ζωής μου,έχει διεκδικήσει και κατέχει χρόνια τώρα την πρώτη θέση στην καρδία μου..Είναι πραγματικά δικός μου άνθρωπος,οικογένεια μου,κάτι που όπως και να τα φέρει από εδώ και πέρα η ζωή,δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ..Ξέρω πολύ καλά πως ένα ευχαριστώ ποτέ δεν θα είναι αρκετό για να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη και την χαρά μου τώρα που είναι εδώ,μα όσο μπορώ,πάντα θα στο λέω,σε ευχαριστώ για για όλα όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα,όλα όσα μου έδωσες,και για όλη αυτή την εμπιστοσύνη που απλόχερα μου δείχνεις.Σου αξίζουν σίγουρα απίστευτα πράγματα στην ζωή σου,και να θυμάσαι πως πάντα θα είμαι εδώ να στο δείχνω..

Σ’αγαπάω και σε νοιάζομαι αληθινά!

Φιλία.

Σπουδαίο πράγμα η φιλία.Όλοι μας έχουμε νιώσει κοντά σε κάποιους,τους έχουμε αποκαλέσει φίλους,τους κάναμε κομμάτι της ζωής μας
και έχουμε μοιραστεί μαζί τους σκέψεις από τα πιο κρυφά μονοπάτια της καρδίας μας..Μικρότερη ένιωθα οτι δεν χρειαζόμουν φίλους,
είχα την ανάγκη να τους αποκαλώ όλους γνωστούς..Βλέπετε η ‘φίλη’ μου εκείνα τα χρόνια είχε φροντίσεινα μάθει όλος ο κόσμος με μεγάλη ανακρίβεια ότι είχαμε μοιραστεί.

Καθώς όμως τα χρόνια περνούσαν,καταλάβαινα την παρουσία ενός ατόμου έντονα γύρω μου.Μιας κοπέλας
που μέχρι και σήμερα άτομο δεν έχω γνωρίσει.Με έβαλε στο σπίτι της,μοιράστηκε τα προβλήματα της,με έκανε κομμάτι της καθημερινότητας της,μιας καθημερινότητας δύσκολης και επίπονης,αφού τα δύο μέλη της οικογένειας της αντιμετωπίζουν σοβαρές ασθένειες..

Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν,μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να έχεις ένα φίλο,να τον θεωρείς κομμάτι σου,οικογένεια σου,
και να τον εμπιστεύεσαι με όλη σου την καρδία.Με έκανε να καταλάβω πως όλοι μας αξίζουμε έναν άνθρωπο που ανά πάσα στιγμή
θα σου ανοίξει την πόρτα,θα σηκώσει το τηλέφωνο,θα σε ακούσει,θα σου πει να μην φοβάσαι,εγώ είμαι εδώ..
Γι αυτό άλλωστε το συγκεκριμένο άτομο,ακόμα και αν δεν ανταλλάξουμε κουβέντα ποτέ ξανά,θα έχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδία μου,
γι αυτά που με έμαθε,για το χαμόγελο που μου χάρισε,για κάθε στιγμή που περάσαμε,και κυρίως για το χέρι που μου άπλωσε όταν την χρειάστηκα δίπλα μου..

Νιώθω πολύ τυχερή που πέρασα από τη ζωή της γιατί τώρα ξέρω πως φίλος δεν είναι εκείνος που θα σου πει δύο λόγια συμπαράστασης,αλλά εκείνος που θα διεκδικήσει το χαμόγελο σου και θα σε βοηθήσει να μην το χάσεις ποτέ..

Κι εγώ το κέρδισα!