Αγάπα,ζήσε,μάθε.

Μιλώντας για σχέσεις,και για το πως θα «πρέπει» να είναι μια υγιής σχέση,-πρέπει,μεγάλη κουβέντα,πρέπει να είναι όπως νιώθουμε και ο καθένας όπως φαίνεται το νιώθει διαφορετικά-,ο Κων. ανέφερε πως κατά τη γνώμη του είμαι το ιδανικό άτομο να μιλήσω γι’αυτό.Εμπιστοσύνη που μου έχει και αυτό το παιδί,απορώ ώρες,ώρες.Δεν είναι και ο πιο αντικειμενικός κριτής,αλλά αυτό το ξέρει ήδη.Για την ακρίβεια εγώ θεωρώ οτι αγγίζω το άκρο της απάθειας,αυτό του μη μου μιλάς,μη με αγγίζεις,σε έχω χεσμένο,δεν καταλαβαίνεις οτι είσαι ανεπιθύμητος και αν δεν έχεις φύγει σε δύο λεπτά θα φας μπουνιά.Αν υποθέσουμε βέβαια οτι το άλλο άκρο για το οποίο μιλάμε είναι αυτό του κρέμομαι από πάνω σου,μη με αφήνεις και ο μοναδικός Θεός για τον δικό μου κόσμο είσαι εσύ.Ήδη ανατρίχιασα,κι εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε κι έτσι.Καλά,μη κοιτάς περίεργα,το παραδέχομαι,το έκανα αλλά ήμουνα μόλις 15,όσο να πεις μερικά ελαφρυντικά τα έχω.(ή έτσι με βολεύει να πιστεύω).

Αν εξαιρέσουμε τις κρίσεις ανεξαρτησίας και το βλέμμα είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης,έστω ο προτελευταίος,που συχνά πυκνά με πιάνουν,θα μπορούσα να πω οτι έχω απλοποιήσει ιδιαίτερα τα πράγματα μέσα μου όσον αφορά τις σχέσεις και το πως πρέπει να είναι ώστε να σου δίνει κι εσένα το δικαίωμα να διατηρείς τον εαυτό σου.Θα μου πεις,ο έρωτας παρασέρνει τα πάντα και αφήνεσαι,δεν διαφωνώ,μόνο που εγώ μιλάω για αγάπη.Πήδηξα ήδη ένα σκαλοπάτι καθώς φαίνεται.Άσε που τις ελάχιστες φορές που μου έτυχε,μετρημένες στο..ενάμιση δάχτυλο,ναι,έχω το δικαίωμα να μην τον μετράω ολόκληρο τον καριόλη,δεν ήξερε τι του γίνεται,(ακροδεξιός παιδί μου,τι να πεις),φάγαμε ώρες να αναλύουμε πότε με τον εκνευρισμένο Κων.,πότε με την Μαρίνα(θυμάμαι ακόμα και το κείμενο),και ποτέ δεν καταλάβαμε και τι έγινε!Ναι,τι λέγαμε,α!Τις ελάχιστες λοιπόν φορές που ένιωσα έτσι,το αποτέλεσμα ήταν να γίνω μέγας χορηγός στα Karelia,να πλησιάσω την κίρρωση του ήπατος(καλά υπερβολή,αλλά το έκανε πιο δραματικό.Ένα μπουκάλι κρασί τη μέρα ίσα που φέρνει την άνοιξη.Και με τέτοιο ιστορικό αλκοολισμού,φτηνά τη βγάλαμε σου λέω.),βέβαια ας το δούμε από την θετική του πλευρά,μεγάλωσε την κάβα μου,οπότε και μόνο γι’αυτό,αγαπάμε Βλάσση!Και από την πρώτη φορά(η ολόκληρη που λέμε),ο μεγάλος έρωτας,μου πρόσφερε μερικά ζευγάρια κέρατα,τι χαρά!

Ουφ,πολλά είπα και είμαι έξω από το θέμα,στα δικά μας.Γενικά,επιτρέψτε μου να πω πως πιστεύω οτι έχουμε,τις περισσότερες φορές τουλάχιστον,υπερεκτιμημένη την έννοια της σχέσης.Όχι οτι είναι ασήμαντο να υπάρχει κάποιος που θα μοιραζόμαστε στιγμές και που θα θέλουμε να είμαστε άψογοι απέναντι του,όμως πιστεύω οτι σε αυτή την υπερπροσπάθεια που κάνουμε ορισμένες φορές,χάνουμε την ουσία.Αγαπάμε και αντίστοιχα μας αγαπάνε γι’αυτό ακριβώς που είμαστε,για οτι τέλος πάντων εκπέμπουμε.Κι όμως, αγωνιωδώς κάνουμε μια προσπάθεια να μιλάμε καλύτερα,να αφοσιωνόμαστε περισσότερο και να βγάζουμε έναν εαυτό χωρίς ψεγάδια,χωρίς ελαττώματα,δείχνοντας οτι όχι μόνο δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας,όχι απλά δεν λέμε να καταλάβουμε πως αν κάποιος μας νοιάζεται είναι γιατί γουστάρει όλο το πακέτο,αλλά οτι για μας,η σχέση είναι καμένο χαρτί.Ναι,καμένο χαρτί γιατί φοβόμαστε και γιατί κρυβόμαστε πίσω από εικόνες.
Μεγάλο κεφάλαιο επίσης,η ειλικρίνεια.Αν μου πεις ψέματα,να γυρίσει ο κόσμος θα το μάθω.Αν το μάθω,θα το μετανιώσεις πικρά.Κάπου διάβασα,όχι οτι ήθελε και πολύ σκέψη να το καταλάβω και μόνη μου ή οτι δεν το είχα κάνει,αλλά μια πηγή δίνει πάντα λίγο κύρος,αν και δεν θυμάμαι που,οτι όποιος επιλέγει να σου πει ψέματα,όποια μορφή και αν έχουν,ο ψεύτης έχει ήδη καταδικάσει τον εαυτό του.Το πρόβλημα είναι στην τελική εκείνου που ψεύδεται,κρύβεται από την ίδια του την κρίση και την ίδια του την ευθύνη.Αυτό βέβαια δεν αλλάζει τα πράγματα,ακόμη σιχαίνομαι το ψέμα,όμως από την άλλη μου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβω αρκετά.
Τέλος,θα ήθελα να αναφερθώ στο σεβασμό.Όχι μόνο απέναντι στο σύντροφο μας και τις ανάγκες του,αλλά και απέναντι σε εμένα.Σεβασμό απέναντι στις απόψεις του,στην στάση ζωής του,στις υπόλοιπες κοινωνικές σχέσεις που υπάρχουν στην ζωή του,στον χρόνο του,στην διάθεση του,και κυρίως σεβασμό σε εμένα,σε αυτά που εγώ θέλω,ζητάω,χρειάζομαι.Απεχθάνομαι την εξάρτηση,τα άτομα που κρέμονται στους άλλους για να επιβιώσουν,και όλους εκείνους που ακόμη πιστεύουν οτι δεν το κάνουν.Προσωπικά,χρειάζομαι χρόνο,χώρο,αέρα να ανασάνω αλλά και να δω και τον άλλον να το κάνει.Σχέση σημαίνει χαρά,και χαρούμενος είσαι όταν δεν ξεχνάς οτι υπάρχεις,όταν δεν ξεχνάς τον εαυτό σου και όταν συνεχίζεις να τον μαθαίνεις,και για να τον ακούσεις οφείλεις πρώτα να τον σέβεσαι.
Ας το δοκιμάσουμε,και ίσως κάποια στιγμή να είμαστε ικανοί να αγαπήσουμε,να αγαπήσουμε καταρχήν τον εαυτό μας,
οι άλλοι από αύριο!

Advertisement

Άλλοθι,δικαιολογίες και υπεκφυγές…Εσείς θα πάρετε;

Με ενοχλεί όταν έχω δίκιο.Όταν οι χειρότερες σκέψεις που μπορεί να έχω κάνει για έναν άνθρωπο είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν την κακία και την κενότητά του.Με εκνευρίζει επίσης όταν και ο ίδιος αδυνατεί να αντιληφθεί το άδικό του,αλλά και οι γύρω του,οι «φίλοι» του ενθαρρύνουν αυτή τη συμπεριφορά βρίσκοντας και εφευρίσκοντας ανύπαρκτες δικαιολογίες,λόγους,αιτίες κλπ..

«Φίλοι» γιατί προφανώς φίλος δεν είναι ένας άνθρωπος που κόντρα σε κάθε έννοια λογικής θα σε χειροκροτήσει και θα πει «ουάου,καλέ τέλεια το έκανες» αλλά θα έχει το θάρρος,τη μαγκιά και τα κότσια να σου πει «μαλακία έκανες μεγάλε».Οποιαδήποτε άλλη αντιμετώπιση είναι απλώς γλοιώδης.Ναι,οι γλοιώδεις «φίλοι» με ενοχλούν επίσης.Τελευταία βλέπω γύρω μου όλο και περισσότερα διπλά,τριπλά(γενικά πολλαπλά) ταμπλό..Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό,αλλά και μόνο η ύπαρξή με εκνευρίζει.Πολύ δε περισσότερο με ενοχλούν οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούν οι θύτες στην απλή ερώτηση (όσων ακόμα δεν έχουμε χάσει τη λογική μας) γιατί δεν ξεκαθαρίζουν την κατάσταση.Δικαιολογίες όπως «τον-την αγαπάω» , «θέλω να είμαι μαζί του-της» , «έχω συνηθίσει πια και θα μου φανεί περίεργα» είναι (ενδεικτικά) κάποιες από τις πιο συνηθισμένες.

Ναι,το ξέρω οτι δεν ανακάλυψα σήμερα τον τροχό..Αλλά τέτοιοι άνθρωποι,με τέτοιες συμπεριφορές αποδεικνύουν περίτρανα οτι κάποιες φορές,πίσω από τις πιο όμορφες έννοιες και ιδέες όπως η αγάπη,ο έρωτας,η ανάγκη για έναν άνθρωπο,η φιλία,η συντροφικότητα,μπορούν να κρυφτούν οι χειρότερες συμπεριφορές,με την αγάπη να προσφέρει ένα είδος άλλοθι,ακριβώς για αυτές τις συμπεριφορές..Αυτό,ξέρετε,είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν αν συμβούν.Το να λερώνουμε κάτι τόσο όμορφο,τόσο ζωντανό,τόσο μοναδικό είναι απλώς απαράδεκτο..

Μέσα από τα μάτια σου.

Για χρόνια είχα βάλει τον εαυτό μου σε μια διαδικασία ανόητη,που λίγο πολύ όλοι το κάνουν.Πάντα έπρεπε να είμαι όμορφη,καλοντυμένη,να προσέχω τα μαλλιά μου,τον τρόπο που μιλάω,πόσα θα πω,μην γίνω κουραστική,να δείχνω πάντα ευχάριστη,και όλα αυτά για να προσεγγίσω ή να κρατήσω κοντά μου εκείνον που με ενδιέφερε την κάθε στιγμή.Ανοησία θα μου πείτε,το γνωρίζω καλά,όμως πάντα ένιωθα την ανάγκη να μην δείχνω τα ψεγάδια μου στους άλλους..Γνώρισα ανθρώπους,άλλους τους ήθελα,άλλοι μου φαινόντουσαν αδιάφοροι,κάποιους τους κυνήγησα,πάντα στο ίδιο μονότονο σκηνικό..Όχι οτι δεν πέρασαν άτομα που θα νοιαζόντουσαν γι’αυτό που είμαι και όχι γι’αυτό που δείχνω,μικρή είμαι άλλωστε,ίσως απλά να μην τους πρόσεξα..

Μέχρι που άλλαξα ξανά πόλη,καινούρια σχολή,καινούρια ζωή,δεν ήταν η πρώτη φορά,απλά τώρα βρισκόμουνα εκεί που γούσταρα πραγματικά ή απλώς πάντα έτσι έλεγα..Ίδια σκηνικό,απλά αυτή τη φορά ήσουν εδώ,έγινες παρέα μου.Δεν σε γνώρισα χθες,όχι.Μετράς ήδη πολλά χρόνια στην ζωή μου,απλά μέχρι τώρα δεν είχα την ευκαιρία να σε γνωρίσω τόσο καλά..Ήξερα οτι με νοιάζεσαι,πάντα,απλά είχες κάνει πίσω γιατί εγώ επίμονα το απαίτησα.Με είδες να κλαίω,να γκρινιάζω για τηλέφωνα που ποτέ δεν έγιναν από την μεγάλη μου καψούρα,να περιφέρομαι αχτένιστη με αυτές τις μεγάλες φόρμες,να τρώω όσο μπορώ και μετά να χαπακόνομαι για το στομάχι μου που πονάει,να μετράω τις μέρες και τα λεφτά επίμονα για το πόσο θα με βγάλουν,όπως επίσης με είδες και στα καλά μου,με καμάρωσες και μου έδειχνες τον σεβασμό σου..Σε κάθε περίπτωση,πάντα είχες αυτό το βλέμμα,λες και σου έφτανε πάντα,οτι και να κάνω,όπως και να είμαι..

Πάντα έμοιαζα όμορφη στα μάτια σου,και έτσι οι μέρες περνούσαν,οι ώρες χάνονταν,κι εγώ πάντα με την ίδια απορία για το πως ένιωθες..Θα μου πεις,πάντα έτσι με έβλεπες,εγώ δεν κοιτούσα σε εσένα..Πέρασαν μήνες από όταν ήρθα,μιλώντας και κάνοντας παρέα καθημερινά..Μέχρι εκείνο το βράδυ,που όλα άλλαξαν,τη πρώτη φορά που σε είδα πραγματικά..Οι μέρες περνάνε,εγώ έμαθα να γελάω ξανά,να χαίρομαι,να απολαμβάνω,να μην φοβάμαι να είμαι εγώ,να ανοιχτώ,να ζήσω,να ερωτευτώ χωρίς να σκέφτομαι..Και τώρα,για πρώτη φορά,κατάλαβα πως αξία δεν έχει να βρίσκομαι κάπου όπου ο άλλος θα ενδιαφερθεί γι’αυτό που δείχνω..Αξία έχει να βρίσκομαι εδώ,όπως είμαι,οτι είμαι,και να απολαμβάνω κάθε στιγμή το ίδιο βλέμμα αγάπης,θαυμασμού και εκτίμησης,το δικό σου!