Ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου να είσαι εσύ..Εσύ που τα πρώτα χρόνια της ζωής μας,τσακωνόμασταν συχνά-πυκνά,όπως όλα τα αδέρφια άλλωστε..Μαλλιά να τραβιούνται,τσιμπήματα,δαγκώματα,σφαλιάρες,δυο παιδιά σαν όλα τα άλλα..Μεγαλώνοντας,αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά τα πράγματα,ήσουν πάντα ο ήρωας μου,πάντα όταν κάποιος με πείραζε ήσουν εκεί,να με προστατεύεις..Από χαζά σχόλια ενός συμμαθητή,μέχρι τα κακόβουλα σχόλια για την συμπεριφορά μου που ήταν απότομη απέναντι σε συγγενείς και γνωστούς..
Τα χρόνια πέρασαν,και ξαφνικά ένας καφές,έγινε στα μάτια μου ο χειρότερος εφιάλτης.Γύρισες ανήμπορος να περπατήσεις,παρακαλώντας για λίγη βοήθεια,πονούσες,το κεφάλι σου έλεγες θα σπάσει..Όλα έγιναν γρήγορα,ασθενοφόρο,γιατροί από πάνω σου,κι εγώ να βουλιάζω αργά στους φόβους μου..Ένα δεν ξέρουμε αν θα φτάσει ακούστηκε.Και άλλο ασθενοφόρο.Ένιωθα το φόβο σου..Περάσαμε δυο βδομάδες στο νοσοκομείο θυμάμαι..Άγχος,ζαλάδες,εξετάσεις, αϋπνία,όμως τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα πέρασαν,θα γινόσουν καλά..Πόσος πόνος φωλιάζει εκεί μέσα..Γυρίσαμε,έχασες φίλους,σταμάτησα μαθήματα,αλλάξαμε,δύσκολος χρόνος..Οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου,στιγμές που πάντα θα κουβαλάω,ποτέ δεν θα ξεχάσω..Από τότε,εσύ επανήλθες πλήρως,κι εγώ συνέχισα,αναζητώντας τρόπους να σε βλέπω καλά,χαρούμενο,να κάνεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν,να κάνεις σπουδαία πράγματα στη ζωή σου,πράγματα που αξίζεις και πάντα πίστευα..
Ξέρω καλά πως μερικές φορές θυμώνεις,κουράζεσαι,δεν αντέχεις άλλο,είμαι δύσκολος άνθρωπος,όλοι το γνωρίζουμε αυτό χρόνια τώρα..Μα όπως και να έχει,θέλω να ξέρεις πως σαν και εσένα,δεν έχω τον ίδιο μου τον εαυτό,και πως οτι και να κάνω ή να πω,είναι γιατί πιστεύω σε εσένα,στην ευτυχία σου,και δεν θέλω με τίποτα να συμβιβαστείς με μετριότητες στην ζωή σου απλά και μόνο από εγωισμούς και πείσματα..Να θυμάσαι πως οτι και να γίνει,θα είμαι εδώ,να σε στηρίζω,να σε αγαπάω,και πως μέρα με τη μέρα θα κάνω τα πάντα για να διεκδικώ ένα δικό σου χαμόγελο..Αυτό μου φτάνει!
Blah Blah 