Σου έχει τύχει ποτέ αναγνώστη μου να χρειάζεσαι ακριβώς 3 λεπτά και να μην τα έχεις;Να φτάνεις ας πούμε στη στάση του λεωφορείου ακριβώς την ώρα που εκείνο ξεκινά;Τι ένιωσες τότε;Δεν ένιωσες απογοητευμένος που δεν κατάφερες να έχεις τα 3 λεπτά που χρειαζόσουν;Και ταυτόχρονα δεν ευχήθηκες κάπου,στις ώρες που είχαν προηγηθεί να είχες βιαστεί κατά 3 λεπτά;
Κάπως έτσι λοιπόν ένιωσα κι εγώ μια από τις προηγούμενες μέρες,όταν για κάποιο λόγο χρειάστηκε να στείλω κάτι με το ΚΤΕΛ..Έφτασα λοιπόν (προηγήθηκαν πολλά,τα οποία δεν αξίζει να σου αναφέρω) στο σταθμό και ρώτησα την υπάλληλο αν το λεωφορείο για το μέρος που με ενδιέφερε είχε ξεκινήσει.Για να εισπράξω ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση,σαν να ένιωθε προσωπικά υπεύθυνη για την αναχώρηση του λεωφορείου,συνοδευόμενο από τη φράση :»Μόλις βγήκε από το σταθμό..Αν είχες έρθει 5 λεπτά νωρίτερα..» Κάπου εκεί,και με την απογοήτευση να γεμίζει κάθε σημείο του σώματός μου άρχισα να μετανιώνω..
Για τα 2 λεπτά παραπάνω που έκανα να ετοιμαστώ,για τα 2 λεπτά που άργησα να ξεκινήσω,πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν οδηγήσει την αποστολή μου σε μια πιο επιτυχή έκβαση..Ευχήθηκα να γύριζα το χρόνο μισή ώρα πίσω..Μόνο μισή ώρα..Αλλά φευ..Τίποτα δεν άλλαξε τελικά..Τα 5 λεπτά που χρειάστηκα ποτέ δεν ήρθαν πίσω,κι εγώ αναγκάστηκα να στείλω το πακέτο μου μια άλλη,με ευνοικότερες συνθήκες,μέρα…
Blah Blah 